Beren op de weg

Na ons Dracula-intermezzo gaat onze tocht verder richting Boekarest. Maar daar kom je niet zomaar. Dan moet je eerst een gebergte over. De Fagaras. Als ik het goed heb, is dat een onderdeel van de Karpaten. Er is een korte weg en een mooie weg. Die keus is niet moeilijk. Het wordt de mooie.

En dit is niet zomaar een mooie weg. Kenners hebben het uitgeroepen tot de mooiste weg van Europa. Dat laten we natuurlijk niet aan ons voorbij gaan.

Deze weg  -  de Transfagarasan, 90 km lang, en gelabeld als "de weg naar de wolken"  -  is ooit aangelegd op initiatief van Nicolas Ceausescu, de communistische alleenheerser. De laatste communistische leider voordat de bevolking zichzelf vrij knokte en in een revolutionaire oproer zijn paleis bestormde en hem standrechtelijk ombracht, in december 1989. 

Over Ceausescu doen vele verhalen de ronde. Bijvoorbeeld over hoe hij aan de macht kwam. Er was een machtstrijd uitgebroken in de top van op de communistische partij in Roemenië. Een paar sterke leiders hielden elkaar in de greep, waardoor de strijd niet tot een einde kwam. 

Uiteindelijk werd Ceaucescu als compromiskandidaat naar voren geschoven en door alle strijdende partijen geaccepteerd, omdat hij geen opleiding had, en iedereen ervan overtuigd was dat hij te dom was om voor wie dan ook gevaarlijk te worden. 

Hij is ook de man die ervoor heeft gezorgd dat de Transfagarasan is aangelegd. Officieel om daarmee de mogelijkheid te hebben om de troepen snel vanuit Boekarest naar het noorden te kunnen verplaatsen als de Russen onverhoopt mochten aanvallen.

Maar die redenering houdt geen stand als je weet dat een troepenverplaatsing over bestaande wegen slechts een omweg van 50 kilometer zou betekenen. Dus men vermoedt dat de weg is aangelegd omdat Ceausesco wilde bewijzen dat hij als leider best wel in staat was om zijn land iets moois te bezorgen. Een prestigeproject dus.

Vanuit onze laatste camping begint de Transfagaras al na een paar kilometer.

En het moet gezegd, hij is prachtig. Dat komt met name door de grote hoogteverschillen, waardoor er sprake is van vele haarspeldlussen. Op sommige plekken is er geen vegetatie zodat al die lussen tegelijkertijd te zien zijn.

Onderweg is het hier en daar een drukte van belang. Op de top en ook bij een meer verzamelen de toeristen zich, en daar zijn dan ook meteen de verkopers met hun snuisterijen. Voor ons betekent dat gauw doorrijden.

Aan de achterkant van de pas komen we wat rustiger natuur tegen. Dat is meer onze piece of cake.

Ook steekt er een groepje ezels plotseling de weg over.

Maar de hoofdprijs gaat natuurlijk naar Bruin de Beer, die we plotseling vanuit onze ooghoeken langs de weg ontwaren.

Omdat er een vangrail tussen hem en ons zit, kunnen we hem met de auto (met open raam) heel dicht benaderen. Het lukt ons tot op één meter. 

Kennelijk is hij niet bang van mensen, want hij blijft gewoon op zijn plaats. Boeiend!

Enigzins beduusd vervolgen wij onze weg. In het wild voelt dit toch echt volkomen anders dan in een dierentuin.

Dan komen we uiteindelijk in Boekarest aan. Daar logeren we bij Dan en Nicoleta Bobe.

Boekarest is voor mij niet zomaar een stad. Daar heb ik een van de meest bewogen episodes uit mijn Wereldkinderencarrière meegemaakt.

Nicoleta heb ik 30 jaar geleden ontmoet. Zij was toen kinderarts van een van de 64 kindertehuizen die Boekarest rijk was. In een volksopstand werd Ceausescu omgebracht. En daarmee ook zijn regime. Daarna kwamen alle wantoestanden in de kindertehuizen aan het licht.

Dat was vreselijk. De kinderen hadden te weinig  -  en eenzijdig  -  eten, geen spullen, gebrek aan voldoende verzorgers, geen medicijnen, aids door hergebruik van (besmette) naalden, etcetera.

Ik ben één maand na de val van Ceausescu daarheen gereisd als directeur van Wereldkinderen, om te bezien of we met adoptie of noodhulp wat konden betekenen in die situatie. 

In mijn kielzog reisde er een cameraploeg van  -  als ik het me goed herinner  -  Avro's Televizier met mij mee. Dat was op dat moment een van de leading actualiteitenprogramma's op de buis. Zij legden alles  -  over mijn schouder heenk kijkend  -  vast met de camera. 

Ik had als tegenprestatie bedongen dat ze in de TV-uitzending het gironummer van Wereldkinderen in beeld zouden brengen. Zij hielden woord. Een week later was WK twe miljoen gulden rijker, die we uiteraard voor Roemenië moesten gaan uitgeven.

Daarop kreeg ik meteen ruzie met de samenwerkende hulporganisaties. Die hadden met een landelijke actie ook zo'n twee miljoen gulden opgehaald, en zij vonden dat ik met mijn initiatief hen in de wielen had gereden. Vond ik natuurlijk niet.

In ieder geval hebben we naar elk van de 64 tehuizen voor ruim 30.000 gulden aan noodhulp afgeleverd. Eten, kleertjes, medicijnen, speelgoed. En Nicoleta was dus de kinderarts van het eerste tehuis waar ik binnenkwam.

By the way, EenVandaag komt rond Kerstmis met een programma waarbij 30 jaar na dato uitgebreid wordt terug gekeken op de situatie van toen, inclusief onze actie. Deze keer zonder gironummer. Is nou ook niet meer nodig.

Maar voor mij is het dus heel bijzonder om bij Nicoleta te logéren en oude herinneringen te kunnen ophalen. 

Boekarest zat in mijn herinnering als een grauwe, wat depressieve stad, waar de mensen weliswaar hoop hadden gekregen, maar waar ook nog angst heerste over wat de toekomst zou gaan brengen.

Hoe anders blijkt de realiteit van vandaag de dag! Als we de stad ingaan vallen we met onze neuzen alweer in de kruidenboter. Er is een straat  -  Calea Victoriei  -  die er om bekend staat dat daar vroeger de elite te koop liep met zijn rijkdom. En dat wordt vandaag herdacht met een soort straatfestival.

Het plezier spat er van af. De sfeer in de stad is luchtig, vrolijk, vrij. Er is muziek, straatkunst, en iedereen vermaakt zich kostelijk. Wat een contrast met de beelden van vroeger die ik nog in mijn hoofd heb.

Ceausescu had in zijn tijd voor zichzelf een paleis laten bouwen. Veel te veel paleis voor één man. Maar ja, een niet helemaal serieus genomen dictator. Dan krijg je dat soort megalomane dingen ..... Dat vind ik trouwens ook van de Trump towers .....

Tegenwoordig huist het Roemeense parlement in Ceaucescu's vroegere paleis.

In een andere vleugel is een expositie van moderne schilderkunst. Tja, multi-purpose-gebouw.

Ook brengen we een bezoek aan het Hotel Intercontinental. Dat was dertig jaar geleden het enige hotel waar je als buitenlander mocht verblijven. Ik herinner me nog veel details, zoals de vorm van het gebouw,

het uitzicht op de receptie,

en de eetzaal. Ook ontdek ik er tot mijn vreugde een mooie vleugel. Daar moet ik natuurlijk even achter. 

En ik neem mij voor  -  actiepunt voor de nabije toekomst  -  dat ik hier een keer op wil treden met Angela, de zangeres met wie ik samenspeel. Ter honorering van het verleden.

Natuurlijk bekijken we ook de Barok aandoende gebouwen van Boekarest. Het wordt niet voor niets het Parijs van Oost Europa genoemd.

En, als we toch op pelgrimage zijn, moeten we natuurlijk ook weer een aantal prachtige kerken bezoeken. En dat is hier echt genieten. Ze zijn er in alle maten en soorten. Er worden zelfs nieuwe gebouwd.

Ook krijgen we weer een inkijkje in de rijke orthodoxe geloofsbeleving.

Naast de kerken zijn er ook de theaters die een fantastische schoonheid uitstralen.

En ook sommige hotels kunnen er wat van.

En zelfs humor begint hier te gedijen.

We hebben het hier in Boekarest uitstekend naar ons zin gehad. Ons volgende doel is Bulgarije. En we zijn benieuwd of ons dat ook weer plezierige reisbelevingen op gaat leveren.