Het Begin

En zo zitten we op dit moment in het vliegtuig van Madrid naar Quito en steken we de grote plas over. We kijken terug op een hartverwarmend vertrek uit Nederland. Zoveel lieve gebaren, afscheidsberichtjes, last minute bezoekjes en plezierige wensjes. We kijken er met heel veel warmte op terug. Iedereen ontzettend bedankt die hieraan heeft bijgedragen. 

  De nieuwe huurders, Richard en Lucia met hun kinderen. (Dochter Sofia maakte de foto.)

   Klaar voor de reis.

  Naar het station. 

  Mathieu bracht ons naar het vliegveld.

Vannacht hebben we geslapen in een hotel vlakbij Schiphol. Om vier uur  -  voor ons gevoel in het holst van de nacht  -   opgestaan omdat de Shuttlebus om half vijf vertrok. Zijn we om kwart voor vijf op het vliegveld en blijkt het inchecken pas om half zes te beginnen! Zitten we dus drie kwartier voor niks op het vliegveld. Dachten we. Maar nee, er waren nog twee familieleden die ons nog even kwamen uitzwaaien! Dus werd het toch nog heel gezellig.

  Jan en Jeanne kwamen ons om 05.00 uur nog even uitzwaaien.

We wilden op tijd zijn omdat er een fout in mijn (Zefs) ticket was geslopen. Mijn twee middelste voornamen waren er op verwisseld. En als het er eenmaal fout op staat, krijg je het met geen mogelijkheid meer gecorrigeerd. De airline vindt dat het boekingsbureau dat moet doen. En die verwijst op zijn beurt weer naar de airline. Kortom, goed raad was duur.

We hebben het er maar op aan laten komen, er op vertrouwend dat als ze het zouden ontdekken, wij ons er wel uit zouden kletsen. Toch was het wel spannend, omdat Dorine het er ook met Iberia over gehad had, en daar was een aantekening van gemaakt. 

Op Schiphol was men kennelijk nog niet erg uitgeslapen, want daar werd ons zonder met de ogen te knipperen een boarding pas verstrekt voor het eerste traject naar Madrid. Maar in de Spaanse hoofdstad werkte het systeem wat nauwkeuriger.

Bij het inchecken werden we er uit gepikt en ging een grondstewardess met onze papieren en een computer in de weer. Volgens het systeem “was er wat mee”. Maar na enig onderzoek had ze het probleem dat er zou moeten zijn, nog steeds niet ontdekt, haalde ze haar schouders op en mochten we ook daar naar de gate. Zucht van verlichting en pak van het hart.

Op de luchthaven van Madrid gebeurde er alweer van alles wat ons ogenblikkelijk aan de gangbare gang van zaken in Zuid-Amerika deed denken. Op de een of andere manier is daar weinig besef van oorzaak en gevolg. Zo stond er voor de incheckbalie een rij van zeker 80 meter aan mensen. Dan komt er 40 minuten voor vertrek slechts een stewardess die de mensen gaat inchecken, inclusief de nodige administratieve rompslomp. Wij zeggen meteen tegen elkaar: “Nou als dat zo moet, dan vertrekken ze nooit op tijd.” En dat bleek ook. 

Tot overmaat van ramp kwamen allerlei passagiers met enorme koffers als handbagage het vliegtuig in. Dat werd allemaal zonder morren toegelaten. Het gevolg was natuurlijk dat de bagageruimtes boven onze hoofden meer dan volstroomden. What to do? Goede raad was duur. Een hevig gesleep met koffers was het gevolg, inclusief het nodige oponthoud. Tja, en als je niet 20 minuten na het geplande vertrektijdstip op de startbaan staat, verlies je je recht om op dat moment op te mogen stijgen en moet je wachten totdat er weer ergens een gaatje in de startrij valt. 

“Here is your captain speaking. Due to some problems with the check in procedures, we start one hour too late.” Tja, dat krijg je als je het probleem pas ziet aankomen als het er is.

En nu is het tijd om het hoofdstuk Europa af te sluiten en vooruit te kijken naar Zuid-Amerika. Wat gaat de komende tijd ons brengen? We zijn ontzettend benieuwd en houden soms nu al de adem in.