Bahia Blanca

3 november 2016 - Bahía Blanca, Argentinië

Op de ochtend voor ons vertrek uit Las Grutas gaan we nog even naar Hotel Riviera voor een laatste kop koffie. De koffiekamer heeft een prachtig uitzicht over de zee. Heerlijk om even een tijdje bij te mijmeren.

20161101_120127  Eenzame strandplaats

Ik vind het plaatje van strand, zee of badplaats zonder dat daar mensen zijn  -  en die zijn er hier nog steeds niet  -  altijd iets melancholieks hebben. Ooit heb ik een Franse film gezien  -  de naam weet ik niet meer  -  die speelde in de historische badplaats Saint Malo in Bretagne. De film begint midzomer met een zonnig strand en met daarop veel mensen. Een man en een vrouw die daar enige tijd verblijven, leren elkaar kennen.

En ach ja, hoe gaat dat in films? Ze raken langzaam maar zeker verliefd. Alleen, naarmate Cupido harder toeslaat, verglijdt de tijd. De dagen worden minder warm, en het aantal strandgangers loopt elke dag terug. Als de verliefdheid zijn hoogtepunt heeft bereikt, is het strand ongeveer leeg.

Mooi, denk je dan. Dat geeft ze de ruimte. Maar nee, zo is het niet. Want de zomer raakt voorbij. De geliefden realiseren zich dat ook hun vakantie daarmee richting het eind loopt. En ze beseffen ook dat hun verliefdheid dit niet gaat overleven. Want de liefde gaat daardoor schuren. En dan duurt de film nog een hele tijd, en komen er allerlei sfeerbeelden van een toenemende melancholie. Geluk en schoonheid ervaren in een periode van verval. Dat heeft toendertijd een diepgewortelde indruk op mij gemaakt. En nog steeds wekken lege strandplaatsen bij mij dat effect op. 

Melancholie is voor mij een intensieve emotie die gerelateerd is aan de vergankelijkheid der dingen. Het is niet explosief. Het komt, groeit, zwelt aan en ebt weer weg. Het maakt ook het zinloze aspect dat aan sommige situaties zit, pijnlijk duidelijk. En de weemoed die bij het verval hoort.

Er was ook  -  een paar jaar geleden  -  een film met de titel Melancholia. Die moest ik natuurlijk zien. Die ging over een komeet die die naam droeg. En die op ramkoers lag met de aarde. Niets aan te doen. Tijdens de hele film is er een rammel als achtergrondgeluid. Eerst heel zacht. Maar naarmate de komeet de aarde nadert, wordt dat steeds luider. Dat geluid als voorbode van het naderende einde.

Een aanstaande bruid  -  de dochter van de astronoom die de komeet heeft ontdekt  -  koopt haar bruidsjurk en geniet op de voorhand van de bruiloft die komen gaat. Terwijl ze tegelijk  -  door het werk van haar vader  -  weet dat haar huwelijk maar een paar dagen zal gaan duren. De astronoom zelf die van zijn gezin houdt en daar nog allerlei toekomstverwachtingen mee heeft, terwijl hij weet dat de aarde over een paar dagen ten onder gaat aan de botsing. Mensen die op het laatste moment nog iets prachtigs willen doen, omdat ze beseffen dat het nu of nooit is. Prachtig!

Maar goed, een licht aftreksel van dit alles beschrijft mijn gevoel van de laatste ochtend in Las Grutas. We genieten van het aanblik van de lege zee.

20161101_124945  Melancholieke zee

Die kleurt prachtig turquoise. Dorine wil dat specifieke graag op de foto vastleggen, terwijl we weten dat zoiets met onze eenvoudige telefooncameraatjes niet lukt.

20161101_124704  Dorine probeert fotto.  

Als we binnen het resultaat bekijken, constateren we lachend dat dat ook ditmaal weer het geval is.

20161101_124856  Foto mislukt

Tegelijk zien we op een van onze tablets dat het Airbnb heeft behaagd om onze klacht in behandeling te nemen. Ook lezen we dat de verhuurder alles ontkent, en niet begrijpt waarover wij ons druk maken. Hij heeft ons toch een nieuwe code voor de wifi bezorgd? En die doet het toch? Nou dan? Dat het ons anderhalve dag heeft gekost om hem zover te krijgen, daar heeft hij het wijselijk niet over.

Airbnb geeft ons nog eenmaal de gelegenheid om op zijn reactie te reageren. Daarna volgt een bindende uitspraak. Mooi. We zetten maar even door. Want die snoeshaan van een verhuurder heeft zich wel erg lui opgesteld, vinden wij. En bovendien is het goed te weten hoe dit soort procedures verlopen. Want je weet maar niet waar we een volgende keer tegenaan lopen.

Daarna nemen we ruim de tijd om onze papagaaien nog even te bewonderen. We hebben onze witkuiflorre niet meer gezien. Staat waarschijnlijk in de rechtbank zijn beleid te verdedigen. Maar zijn volkje tiereliert er in de harde wind danig op los. Een lust voor het oog.

20161101_123957  Papagaaien op draad

Aan alles komt een eind. Ook aan de melancholie van Las Grutas. En uiteindelijk nemen we de bus naar Bahia Blanca. Zes uur rijden. Daar komen we ’s avonds om 11.00 uur aan. Weinig tijd meer om daar nog iets te doen. We hebben hier een appartement op een vierde verdieping. Maar daar genieten we niet meer van. “Naar bed, naar bed, zei Duimelot.”

De volgende morgen ontdekken we dat we werkelijk een riante woning op de kop getikt hebben. Een grote, goed onderhouden loft met slaap- en badkamer. Eén wand is in zijn geheel een schuifpui en geeft een ruim uitzicht over de omgeving.

20161102_091012  Schuifpui

Voor ons op een dijkje liggen rails die zijn overwoekerd door gras. Zal ook wel weer buiten gebruik zijn. Zoals bijna alle spoor hier.

Met onze gastvrouw  -  luisterend naar de van de Mapuche-indianen afkomstige naam Ailia  -  hebben we afgesproken dat ze om 09.00 uur ons ontbijt komt brengen. Dus om acht uur uit de veren. Als ik onder de douche sta wordt die even lauw, maar daarna weer koud. En al mijn gedraai aan de warm- en koudwaterknoppen helpt niets meer. Verdorie! Het zal toch niet waar zijn? Niet wéér, hė?

En het is ook niet waar. De boiler blijkt geen elektriciteit meer te pakken. Tja, dan kun je warm water natuurlijk wel schudden. Bij nader onderzoek blijkt, dat ook de verlichting het niet meer doet. En de stopcontacten. Maar er is geen stop gesprongen. Dat kunnen we checken. Dus de stroomstoring rijkt verder dan ons appartement.

Ook in het trapportaal werkt er niets. De lift staat stil. Gelukkig met niemand er in. Je zal maar net in de lift hebben gezeten! En de lampen branden niet meer. Tjonge, we zijn benieuwd naar de totale impact van dit gebeuren. Wellicht is het hele gebouw verstoken. Of misschien nog wel meer.

Onze gastvrouw kunnen we ook niet meer bereiken. Die zit ergens in dit totale gebouw. Maar waar? We zouden haar appen als er wat was. Maar daarvoor is wifi nodig. Die werkt op basis van een router. En die gebruikt stroom voordat die arbeid levert ….. 

Wij besluiten om 09.00 uur af te wachten. Want dan komt ons ontbijt. Hopelijk! Maar wie er dan ook verschijnt, Ailia niet. Ze komt wat sip pas om kwart over negen bij ons aan, zonder ontbijt. Want zij kookt elektrisch en kan niks klaarmaken. Ruimhartig als we zijn (haha), bieden we haar aan dat ze ons gasfornuis dan wel mag gebruiken. Want dat werkt op gas. Kijk, daar had ze nog niet aan gedacht. Prima idee. En weg is ze, om de ingrediënten voor ons ontbijt op te halen.

En vervolgens wordt bij ons de koffie gezet, en ook het brood gebakken in de koekenpan. Want ongeroosterd is het niet te eten. En nou is bakken ook niet alles, maar toch een soort Plan B voor roosteren. En samen met de eieren die we zelf bij ons hebben, wordt het toch nog een gezellig en heel acceptabel ontbijtje.

Daarna is het tijd voor een bezichtiging van het centrum van de stad. Dat begint met het zoeken naar een wasserette. Want onze voorraad te wassen kleren begint schrikbarende vormen aan te nemen. En omdat onze hoeveelheid kleren in onze rugzak nu eenmaal beperkt is, wordt het de hoogste tijd om daar wat aan te doen. Gelukkig vinden we er een op vijf blokken afstand van onze woonplek.

Als wij vragen wanneer we onze was weer op kunnen halen, haalt ze wat mismoedig haar schouders op. “De elektriciteit is uitgevallen. Dus ik weet niet wanneer ik weer door kan gaan met mijn werk.” Ze staat er wat beteuterd bij.

“Meestal blijft dit zo tot twee uur”, vervolgt ze. Dat begrijp ik niet. “Is dit gepland dan?” “Nou, als ze onderhoud plegen, dan gaat de stroom er af tot twee uur.” Maar goed, zo’n haast hebben we ook weer niet. Dus spreken we af dat we het de volgende dag wel komen ophalen. Dan heeft zij rustig even de tijd om haar werk te doen.

Ik vraag naar haar openingstijden. Die blijken van 09.00 tot 21.00 uur. De klok rond. “Maar moet jij dan niet lunchen? En houd jij geen siësta?” “Meneer, ik probeer met eerlijk en hard werken de kost te verdienen. Als ik ’s middags dicht ga, heb ik niet genoeg omzet om nog rond te kunnen komen. Het water staat me nu al aan de lippen. Ik ben van mezelf heel positief ingesteld. Ik verdien graag mijn eigen boterham. Maar de vorige regeringen  -  Kirchner  -  hebben alles weg geroofd. Ik heb wel hoop dat de huidige nieuwe president de corruptie aan gaat pakken. Maar ik weet niet hoe ik mijn hoofd nog boven water moet houden. En hoe ik eten moet kopen voor mijn kinderen. Ik moet huur betalen voor de winkel. Plus de vaste kosten voor water en elektriciteit. Dat kan ik amper nog terugverdienen. Mijn kinderen zie ik op deze manier ook nauwelijks meer …….. En zo gaat het nog even door.

We hebben met haar te doen. Ze loost hartekreten. En dat raakt ons stevig. Op weg naar het centrum praten Dorine en ik er over door. We hebben gelezen over de lijsten die de politici in de Oekraïne in moeten vullen over hun bezittingen. En wat daar allemaal op staat aan materiële zaken. Over de onmetelijke rijkdom van sommigen. De ongelofelijke armoe van anderen. En de soms crepérende middenstand. Zoals in het geval van deze vrouw, die nu voor zes euro onze kleren gaat wassen.

Wij zijn niet voor ontwikkelingshulp. Althans niet in de vorm zoals die nu vaak wordt gegeven. Eenmalige projecten die worden ondersteund en daarna weer platvallen. En waar geld aan de strijkstok kan blijven hangen. Ontwikkelingshulp heeft alleen zin als die structureel is en blijft. Of de bevolking structureel verder kan helpen. En noodhulp, natuurlijk. 

Maar goed, dat kun je allemaal vinden zolang als je er afstandelijk over na kunt denken. Maar als je direct met zaken wordt geconfronteerd  -  zoals wij nu met deze wasvrouw  -  dan regeert het verstand niet. Dan nemen de emoties het heft over. En ter plekke besluiten wij om morgen even een doos met spulletjes uit de supermarkt bij haar om de hoek te schuiven. Ook al helpt dat structureel niks. 

Het centrum van Bahia Blanca is levendig.

20161102_114038  Centrale plein Bahia Blanca

Eindelijk weer eens mooie winkels. Met etalages waar je je aan kunt vergapen. We beseffen dat we al sinds Santiago  -  begin september  -  geen luxe meer hebben gezien. Daar was ook onze kleding op afgestemd. Stevig. Warm. Comfortabel. Trekkersspul. Bergschoenen. Maar in no way luxe. En vandaag heeft Dorine voor het eerst weer een jurkje aan!

Als we weer thuis komen, blijkt dat de elektriciteit om exact twee uur weer is aangesloten. Dus kennelijk toch groot onderhoud. Of anders gewoon energiebesparing. Dat komt hier ook voor.

Bericht van Airbnb. Onze bezwaren zijn gegrond verklaard. Voor de twee dagen dat we geen wifi hadden, krijgen we 50% van ons geld terug. Wheeeeggaahhhh!!!  Niet dat we daar rijk van worden. Daar ging het ook niet om. Maar dat dat rijkeluiszoontje straks aan zijn pa mag uitleggen waarom er geld moet worden terug gestort, kijk, dat bevalt ons wel!

Plotseling een hoop getoeter en gefluit. Blijkt er toch een trein over de rails te rijden. Eén keer per dag, zegt onze verhuurster. Tja, anders kan er ook geen gras tussen de rails groeien. 

20161102_164716  Twee locomotieven  20161102_164807  De trein met 90 wagons.

De trein is trouwens wel heftig lang. Hij heeft twee locomotieven. En negentig wagons. Kwestie van even tellen. Daar is trouwens tijd genoeg voor. Want hij rijdt ongeveer 10 kilometer per uur.

 Welopgevoede jongetjes gooien zware bakstenen tegen de wagons. Dat klinkt zo lekker hol. Anderen  -  ook al zo netjes opgevoed  -  proberen stenen tussen de wielen en de rails te gooien. Zonder succes. Er is geen afscheiding tussen de rails en de omgeving. Dus de jongetjes kunnen de trein gewoon raken en aanraken. Doen ze ook. Allebei. Toch ook niet geheel ongevaarlijk, dunkt me ……. Zijn er nog ouders?

’s Avonds worden we uitgenodigd door onze gastvrouw om in haar penthouse een biertje te komen drinken. Ze is architecte, 28 jaar en eigenaresse van zowel ons appartement als het penthouse boven ons waar ze zelf woont.

Ze heeft een ruim dakterras, en de temperatuur laat het toe om daar te gaan zitten. Het gesprek gaat weer overal over. Het is toch opvallend hoe het reizen steeds weer interessante gesprekken tot gevolg heeft met mensen waar je qua leeftijd of achtergrond normaal niet mee in contact komt. 

De volgende dag gaan we wandelen over een soort natuurpad dat opgeleukt is met allerlei sculpturen en kunstobjecten. Zeg maar een soort Lange Voorhout maar dan aan de rand van de stad. En zondah Haagse Haggie. Leuk om even te doen. 

20161103_105826-1  Kunstroute.1  20161103_110850-1  Kunstroute.2

20161103_111209-1  Kunstroute.3

In de supermarkt kopen we nog even een tas levensmiddelen bij elkaar. En als we onze was op gaan halen en de tas afleveren, vloeien er tranen. Zij eerst. Maar het werkt aanstekelijk. Dus houden we het kort.

Morgen weer door met de bus. Een rit van zes uur, naar de plaats Tandil. Buenos Aires komt steeds dichterbij. Negen november komen we daar aan. Daar kijken we echt naar uit.

Foto’s

4 Reacties

  1. Jo&Conny:
    4 november 2016
    Leuk verhaal! Inderdaad stukje melancholie vermengd met compassie voor de medemens. Laat weer zien hoe goed we het eigenlijk hebben. Groeten, Jo&Co
  2. Marlies:
    5 november 2016
    Ik geniet van jullie belevenissen! Leuk dat jullie Buenos Aires aandoen, de stad waar ik zoveel van hou, ondanks de toegenomen armoede (kijk dus uit in bepaalde wijken, zoals Retiro waar de bussen aankomen, San Telmo 's avonds laat en ga niet alleen naar La Boca) Tipje die je niet in de "boekjes" vind, zondag aan het eind van de dag zo rond 7 uur, tango op Plaza Dorrego, San Telmo, professionals en buurtbewoners gaan dan dansen op het plein. Een betere "voorstelling" is er niet! Restaurantje, croque madame, bij het Museo del arte decorativo, voor als het lekker weer is en natuurlijk het Evita Museum in Palermo! Persoonlijk vind ik Palermo Soho de leukste wijk en ook de beste om te logeren. Leuke winkeltjes en goede restaurantjes! Verkijk je niet op het centrum, dat is afgezien van Casa Rosada en plaza de Mayo (donderdag middag rond half 4 komen daar de "dwaze" moeders bijeen) niet echt een leuke wijk om te verblijven!
  3. Zef:
    5 november 2016
    Dankjewel voor de tips, Gallina. Gaan we ons voordeel mee doen.
  4. Marja:
    8 november 2016
    Helaas wordt Plaza Dorrega op dit moment "verbouwd" De vraag is of de dansvloer terugkomt. Teken de petitie !!!!