Ayacucho

Zonder problemen vliegen we in de middag van Tarapoto naar Lima. Ditmaal met een groot vliegtuig, dus onze bagage is geen probleem. 

In Lima moeten we een aantal uren doorbrengen, want onze bus naar Ayacucho vertrekt pas om 22.00 uur. Dus willen we met de taxi van het vliegveld naar de toeristenwijk Miraflores. Die blijkt plotseling 60 soles  -  20 euro  -  te moeten kosten. Ver boven de reële prijs. Maar ja een vliegveld is nou eenmaal een toeristenval waar geld gemolken wordt. Wij hebben niet voor niets rugzakken bij ons, dus we besluiten eerst het luchthaventerrein af te lopen. Dit onder luidkeels protest van de aanwezige taxistas. Maar daar hebben we maling aan.

Het blijkt nog een hele toer om een uitgang te vinden waar je als voetganger uit mag. Kennelijk is dat een zelden voorkomend verschijnsel, want de luchthaven ligt nu niet bepaald in de bewoonde wereld. Maar uiteindelijk vinden we dan toch een uitgang. De eerste taxi die we buiten aanhouden, vraagt 30 soles. Dat doen we dan maar. In ieder geval weer 10 euro verdiend.

In Miraflores aangekomen vinden we al gauw een gezellig koffietentje waar we het wel een aantal uren kunnen uithouden. Tot onze stomme verbazing vinden we tussen alle Peruaanse gerechten ook stroopwafels op het menu. Hier is vast een Handige Hollander langs geweest.

De busreis naar Ayacucho begint om onduidelijke redenen met een uur vertraging. Voor ons niet erg, want dan komen we niet op de onchristelijke tijd van 7.00 uur aan, maar een uur later. We kunnen toch pas om 12.00 uur inchecken in het hotel.

Voor zover je in een bus redelijk kunt slapen, slapen we redelijk. Eerst vier uur aan een stuk en daarna nog wat gedommel.  Om ruim 08.00 uur klimmen we de bus uit. 

Die bussen zijn overigens fantastisch. Daar kan geen wintersportbus tegenop. Geweldig grote stoelen die je bijna horizontaal kunt leggen, twee chauffeurs die elkaar uiterlijk om de vier uur afwisselen, en ook nog een soort stewardess die iedereen van natjes en droogjes voorziet. Op hoge hakken, een rood baretje en in een knalrood uniform dat zo kort is dat je alleen daardoor al moeilijk in slaap kunt komen.

De reden dat we nog een keer naar Ayacucho willen, is omdat het ons van een vorige reis is bijgebleven als een stadje met een heel relaxte, wat provinciale sfeer, waar het heel ontspannen toeven is. Maar de tijd doet wonderen en heeft de plaats opgestoten in de vaart der volkeren. Drukte alom. Nieuwbouw en wijkuitbreiding. We kennen het in eerste instantie  -  op het Plaza de Armas na dan  -  niet meer terug. 

Dus voor onze wat weemoedige gevoelens is geen plaats meer. Zijn we dan voor niks naar Ayacucho  gekomen? Nou nee, we vallen met onze neus in de boter. Op 27 en 28 juli zijn in het hele land de Fiestas Patrias. Zeg maar de Peruaanse variant op onze koningsdag,  waarbij allerlei patriotische gevoelens gecultiveerd dienen te worden. Dat gebeurt hier op een wat carnavaleske manier, met optochten, zang en dans. 

En evenals met onze carnaval beginnen ze hier al dagen tevoren. Alle openbare gebouwen zijn al versierd met Peruaanse vlaggen, en er zijn al dagelijks optochten.

Daar gaan we dus maar van genieten. Vandaag zagen we al optochten. En tot onze verbazing liep er ook een Zwarte Piet in mee. Het zal toch niet zo zijn, dat die uit Nederland is gevlucht en hier asiel heeft aangevraagd? Maar nee, dat kan ik me toch bijna niet voorstellen.  Alhoewel, hoe gek kan het worden in Nederland?

Natuurlijk staat alles bij de optochten onder controle van de politie. Maar hier is de variant voor onze vrouwelijke agentes weer anders. De mannen besturen de motor. En de meiden zitten achterop.

En ook het hotel is deze keer geweldig. Op de balie ligt een tekst in het Nederlands (!) die me uit het hart is gegrepen.

En verder is het een prachtig koloniaal gebouw met een bijpassend groot balkon dat uitkijkt op het gezellige Plaza de Armas. Nee, dat gaat wel lukken, de komende dagen. 

    
Een stevig minpunt is dat in de hele stad het internet is uitgevallen. Dus geen mail, en geen internetmogelijkheden, alleen de WhatsApp doet het wel. Veel van onze volgers hebben zich afgevraagd waarom wij zo’n punt maken van het slecht functionerende net. Nou, de impact is veel groter dan menigeen in de gaten heeft.

Tegenwoordig reis je niet meer met een South American Handboek in je rugzak. Die heb je digitaal bij je. En als wij voor de volgende dag een busreis moeten boeken, een AirBnB-slaapmogelijkheid willen bekijken, of een hotel willen reserveren, dan moet je internet hebben. Het gaat niet meer anders. En bovendien sluit alles op elkaar aan. Je kunt geen hotel gaan boeken als even later het internet uitvalt en je kunt geen busreis meer regelen naar dat hotel toe. Dat soort zaken ……. Maar goed, vanavond doet het internet het weer, zij het verschrikkelijk   t    r    a    a    g.   Drie foto’s uploaden naar mijn blog kost me 25 minuten …….

Maar weer positief nieuws daarentegen is dat wij vanavond een mail hebben ontvangen van Merida. We gaan eerst morgenvroeg met haar een kop koffie drinken op het balkon, en daarna krijgt zij de regie van de dag. 

We zijn wel heel benieuwd!