Aan de Amsterdamse grachten

Als we in Venlo aankomen  -  in de veronderstelling daar een leeg huis aan te treffen  -  worden we verrast door een kadootje van de huurder. 

               -  zie de foto Troep. Ik krijg hem (nog) niet hier op zijn plek -

Het is toch aardig als je beseft hoe attent mensen kunen zijn. Kom je met je eigen spullen aan, en dan moet je eerst nog aan de bak voordat je je kunt settelen. Maar goed, na wat sleep- en sjouwwerk creëren we toch een paar ruimtes waarin we vooruit kunnen

Verder spenderen we de dagen daarop aan het voorbereiden van de grote klus die ons hier te wachten staan. Onder meer het schilderen van 31 deuren. Plus een veelvoud aan achterliggende wanden. Hadden we toendertijd maar niet zo'n groot huis moeten kopen ..... Gelukkig hoeft niet alles opnieuw. Maar wel het meeste.

Hoewel we het wit wel tegen de deuren aan kunnen kijken  -  we zijn zeer gemotiveerd om te starten  -  ligt er deze week eerst een andere  -  veel plezieriger  -  taak op ons te wachten. Oppassen op onze drie kleinkinderen in Amsterdam. Je bent opa en oma of je bent het niet. En wij zijn het. Omdat we het komende jaar er ongeveer niet zullen zijn, is dit een mooie gelegenheid om de banden nog even aan te halen.

Hoewel de kinderen in de puberleeftijd zitten  -  13 tot 17 -  zijn dit zelfstandige en welopgevoede schatten. Dat maakt het voor ons gemakkelijk en houden we ruimschoots de tijd over om ons contact met de stad Amsterdam weer eens te vernieuwen.

Een stad waar ik een haat-liefde-verhouding mee heb. Heerlijk om er een paar dagen te verblijven. De unieke grachtengordel, de aparte mensen, het rijke culturele leven ..... Maar anderzijds zou ik er niet in willen wonen. Alle drukte, het kabaal van de rolkoffers (waarom hebben die dingen geen rubber banden?), de onmogelijke parkeertarieven ..... Ik pas beter in een middelgrote stad.

Het huis waarin we deze dagen verblijven, ligt aan een gracht.

Het was vroeger een laboratorium, waar onder andere Albert Einstein nog gewerkt heeft. We hebben overal gezocht of we op de muren nog E = mc2 konden ontwaren. Helaas. Ik vrees dat het pand daarna te grondig gerenoveerd is. Het zou toch wat zijn .....

Als we de stad in gaan, willen we eerst een kop koffie. En al gauw ontwaren we in de verte een bord met Coffee. Bingo! Er staat nog wat achter, maar daar staat een boomstam voor, dus dat kunnen we niet direct zien. Als we naderbij komen, lezen we eerst Coffee...p en daarna Coffee..op. Pas dan valt het kwartje en begrijpen we dat we even verder moeten zoeken. Tja, Amsterdam, hè. Als we er langs lopen, wordt Dorine bijna misselijk van de penetrante wietgeur.

Voor een binnenkort te geven Kerstconcertje hoop ik in het centrum nog even voor een euro of zo een Kerstmuts te scoren. Maar dat lijkt gemakkelijker dan het in de praktijk blijkt te zijn. Eerst maar eens op het Waterlooplein kijken. Mis. Er is niks of het is al uitverkocht. Dan maar even de Wallen doorsteken om in het centrum uit te komen. Op de wallen zijn trouwens heel veel Kerstpakjes te koop. Met name voor dames. En voorzien van extra eh .... dirigeerstokjes zullen we maar zeggen.

Niet exact waar ik naar op zoek ben. En in het centrum vind ik ook al niks. Ik begrijp er niets van. 

We verbazen ons steeds weer over hoe scheef sommige grachtenpanden in Amsterdam kunnen staan, en toch niet door de tand des tijds worden belaagd. Alhoewel, let ik er nu meer op of komen er over de tijd heen inderdaad steeds meer uit het lood gezakte pandjes?

Als het gaat regenen, schuilen we even in een aantrekkelijk lunchtentje. Eh ja. Broodje avocado met ei, een van mijn favorieten. Dus houden we het er wel een tijdje uit.

Na een dagje zwerven zijn we eensgezind in onze conclusie: Als je op wereldreis gaat, moet je Amsterdam gezien hebben. Maar er wonen, dat is een ander verhaal.