Het achtste wereldwonder

17 september 2019 - Delphi, Griekenland

Dachten we met het Rila-monasterio het mooiste klooster van Europa gezien te hebben. Maar toen waren we nog niet bij het Meteora-complex in Griekenland geweest. Dat komt later aan bod bij deze posting. Laten we bij het begin beginnen.

Als we vanuit Bulgarije Griekenland in komen, is er eigenlijk maar één plaats die voor een langer verblijf in aanmerking komt. En dat is Xanthi.

Een historisch centrum en een prachtig Airbnb-adres. Om met dat laatste te beginnen, onze keus als verblijfplaats is gevallen op een van de twee appartementen die Vasiliki bij haar huis heeft laten bouwen. Pas één maand oud, heel ruim en licht, en voorzien van alles wat je je maar denken kunt.

Vasiliki is lerares Grieks. En met name gespecialiseerd in de Griekse Oudheid. Dus valt er goed met haar te praten. Ze spreekt een redelijke mix van Engels en Duits. Overgehouden aan een mislukt vijfjarig verblijf in Duitsland. Ach ja, die Liebe, die Liebe .....

Het is een plezierige, hartelijke vrouw die er alles aan wil doen om ons verblijf zo prettig mogelijk te maken. En dat wordt het dan ook.

Het historisch centrum van Xanthi ligt op een paar minuten lopen.

20190911_19175320190911_23170320190912_105839

De eerste avond gaan we daar uit eten. En we moeten bekennen dat de Grieken wel weten hoe ze een restaurantje gezellig moeten aankleden.

20190912_20000220190912_194521

20190911_194539

Lekker eten en drinken, kortom, we genieten vaneen uitermate gezellige avond. 

Het contrast komt de volgende morgen. Dan zie je alles bij daglicht. Kennelijk verhullen de avond en de nacht de nodige gebreken. Want overdag zien dezelfde plekken er wat gammel uit, met het nodige achterstallige onderhoud. 

Wij lopen dus maar door naar het "moderne" centrum.

20190912_115255

20190912_111318

Nou, daarvoor geldt hetzelfde. Niet de moeite waard om er tijd aan te besteden. Op het eerste gezicht lijkt het nog wel wat. Maar uiteindelijk is alles een beetje shabby. Het is net als de Griekse economie.

Dan maar door naar de volgende stad, Thessaloniki. Tja, dan moet je eerst over de snelweg. En dat is om de haverklap tol betalen. Van die kleine bedraagjes. Zoals 1 euro 90. En al gauw merken we dat je dan systematisch wordt opgelicht. Heel kleine criminaliteit, hoor. Meer microcriminaliteit. Maar toch .....

Je kunt het beste het exacte bedrag in muntgeld betalen. Dan hebben de boefjes geen kans. Maar betaal je 1,90 met een flap van tien, dan krijg je steevast een handvol munten terug. Met één euro te weinig. Tja, ze zullen wel denken: Wat de grote jongens in het groot kunnen, kunnen de kleine jongens in het klein. En jij hebt een rij auto's achter je staan, dus dan heb je niet meteen de neiging om nog eens uitgebreid muntjes te gaan tellen.

En nou kun je natuurlijk denken, misschien maken ze gewoon een vergissing. Moet je ze niet het voordeel van de twijfel geven? Neehhie, zeg ik dan. Want alle "vergissingen" zijn altijd  -  voor de volle 100%  -  in mijn nadeel. En als het echte vergissingen zouden zijn, dan zouden ze even vaak in mijn voordeel als in mijn nadeel uit moeten vallen. Algoritmes, hè?

Deze "vergissingen" doen zich trouwens niet alleen bij de tolwegen voor. Maar ook bijvoorbeeld in de horeca. Ze hebben hier het Cyrillische schrift, met die voor ons vreemde letters. Dat kunnen wij niet goed lezen. Dus kloppen de rekeningen niet. Staat er één gerecht teveel op. Vergissing. Of er staat het verkeerde bedrag ingevuld bij een onleesbaar gerecht. Vergissing. En nog steeds altijd alles in mijn nadeel.

Wat ik ook zo'n vervelend streekje vind, is dat je bij het eten ongevraagd een mandje met een paar broodjes op tafel krijgt. Voordat je het weet, zit je er ongemerkt iets aan te peuzelen. Jammer dan, dokken. Ook als je er niets van eet, staat het toch op je rekening. En dan moet je weer vervelend zitten doen  -  met een hoop gespeelde verontwaardiging van de andere kant  -  voordat de rekening weer schoon is.

En nou weet ik ook wel dat het steeds om peanuts gaat. Maar ik houd sowieso niet van pinda's. Dus ook niet van deze Griekse.

Okay, Thessaloniki. Dat blijkt een drukke stad.

20190913_184130

20190913_181943

Eigenlijk als stad niet veel bijzonders. Toevluchtsoord voor heel veel grafitiknoeiers.

20190913_193810

Maar wel met een aantal mooie en gezellige plekjes.

20190913_19494220190913_19280920190913_202120

En natuurlijk ook de archeologische specialiteiten die we willen zien.

20190913_180605

20190913_180441

20190913_17511320190913_19021720190913_18482820190913_18455920190913_195550Maar verder niet een stad waar we lang willen verblijven.

De volgende dag dan maar iets anders. Nieuwe dagen, nieuwe kansen. We gaan een rondrit maken over een schiereiland dat op onze landkaart staat aangegeven als "erg de  moeite waard". Dat bestaat alleen uit een kustweg van zo'n 100 kilometer. Er is geen bereikbaar binnenland, want er gaat geen enkel weggetje heen. 

Ook al zitten we al een eind in september, het lijkt hier nog steeds hoogseizoen. Overal is het druk. En dan niet alleen met grijze duiven die het zich kunnen permitteren om met hun campers ook deze maand op vakantie te zijn. Nee, net zo goed twintigers, dertigers en veertigers, verdacht vaak met dikke auto's. Moeten jullie niet werken?, denk ik dan. 

Dorine oppert dat deze mensen misschien bewust later op vakantie gaan. Tja, kan  natuurlijk. Maar in zulke hordes? Ik ben niet helemaal overtuigd. Want veel van hen zullen toch ook kinderen hebben. En die moeten nu naar school ..... Nee, dat die Griekse economie in Europa een zorgenkindje is, zal vast zo zijn redenen hebben .....

De rondrit is mooi. Veel fraaie vergezichten.

20190913_14051020190913_13230120190914_191020

Een grappige gewoonte is dat er langs de weg heel veel mini-kapelletjes staan opgesteld, in de vorm van kleine kerkjes. Tja, het geloof zit er hier diep ingebakken. Of het je na je dood echt verder helpt, blijft natuurlijk de vraag. Ik heb geen idee hoe Petrus tegen die kapelletjes aankijkt.

20190915_18143420190913_14240920190913_135818

De volgende dag gaan we op weg naar het kloostercomplex Meteora. In eerste instantie weten we niet exact wat we daar aan gaan treffen. Het wordt aangeraden. We vinden een camping er vlakbij. En op de weg er naar toe worden we al verrast met heel bijzondere natuur. Zoiets zijn we nog nooit eerder tegen gekomen.

20190914_154420

20190914_154431

De camping blijkt een ramp. Tjokvol. Mensen die hun scheerlijnen aan de haringen van hun buren vastmaken om ruimte te sparen. Campers die zo dicht op elkaar geparkeerd zijn, dat de chauffeurs amper hun auto in kunnen. Je moet er wat voor over hebben om iets moois te zien. Maar dat krijgen we dan ook. 

20190915_09110120190915_09305020190915_09241320190915_08554320190914_16513220190914_16492620190915_092413Het Meteora kloostercomplex bestaat niet uit één monasterio, maar uit zes. En het unieke zit hem niet zozeer in de gebouwen als zodanig  -  ook mooi  -  of de inhoud  -  ook prachtig  -  maar in de unieke ligging boven op de meteorachtige steile bergen. Ieder klooster op een aparte bergtop.20190915_10372220190915_09282020190915_09264720190915_09044120190915_08410220190914_16484120190914_16530620190915_10314420190915_092746(0)

Het is dan ook wel volkomen ongelofelijk als je het ziet. Het schijnt dat de eerste bewoners van deze bergtoppen vanaf de tiende eeuw hierop zijn neergestreken. Kluizenaars die behoefte hadden aan absolute afzondering. Nou, die kregen ze daar vast ook, want zonder de later geconstrueerde bruggen en trappen lijkt het me godsonmogelijk om er op te komen.

Pas in de veertiende eeuw zijn de kluizenaars opgegaan in de kloosterordes die er nu nog steeds leven. Het is wel contradictoir dat de mensen die hier kwamen voor hun absolute rust, nu opgescheept zitten met grote hordes toeristen. 

Het lijkt wel of Mao Tse Tung hier samen met een Japanse keizer opgebaard ligt. Want de toeristen bestaan voor de meerderheid uit Chinezen en Japanners. Aangevoerd in lange kolonnes van grote bussen. Onder aanvoering van reisleiders. Met een vlaggetje, een hoedje en een toeter.

Hoe blij moeten ze hier zijn dat Meteora niet aan zee ligt. Want je moet er toch niet aan denken dat er hier ook nog eens dagelijks drie crui.... nou nee, daar wil ik het niet meer over hebben. Want alles zou hier op tilt gaan.

Wat we heel bijzonder vinden, is dat hier veel bergbeklimmers neerstrijken, die het machtig vinden om tegen deze meteoren omhoog te klimmen. Als je dat durft, zal het inderdaad als machtig voelen. Maar ik moet er niet aan denken. Waaghalzerij van het ergste soort .....

20190915_095416

Wij vinden het zeer bijzonder dat we dit hebben mogen zien. En wat ons betreft mag er een achtste wereldwonder aan het oorspronkelijke rijtje van zeven worden toegevoegd.

Foto’s

3 Reacties

  1. Marja:
    18 september 2019
    Zef....een mandje brood op tafel waarvoor je betaalt is heel gebruikelijk in veel landen. 🤣🤣
  2. Zef:
    18 september 2019
    Weet ik. Maar ik vind het toch een vreemde gewoonte, dat je iets krijgt wat je niet bestelt ....
  3. Marja:
    18 september 2019
    Sowieso krijg je veel in je leven wat je niet bestelt......😰😰