Quebrada de las Conchas

Na de overheerlijke lunch wordt het weer tijd voor landschappelijk schoon. Er is hier een tour die algemeen wordt aanbevolen en die elk reisbureautje dan ook op zijn programma heeft staan. Dat is de tocht naar de Quebrada de Cafayate, ook wel genoemd Quebrada de las Conchas. De Kloof der Schelpen. Dit laatste omdat er ter plaatse schelpen gevonden worden, hetgeen er op duidt dat dit gebied vroeger onder de zeespiegel lag.  En met de wetenschap dat het nu op 1900 meter hoogte ligt, moeten we tot de conclusie komen dat er hier over de miljoenen jaren heen wel enige seismische activiteiten hebben plaats gevonden. 

Het reisbureautje dat de hostal-leiding voor ons heeft ingeschakeld, komt ons thuis ophalen. Daarna wordt koers gezet naar de rand van het stadje, waar nog een Argentijns stel wordt opgepikt. Dan is de 4x4 camion vol en zetten we koers naar de Valle de las Conchas.

Toegegeven: Prachtig. Grillige rotsformaties en schitterende kleurschakeringen. We lopen hier een half uurtje rond en weten gewoon niet waar we kijken moeten van verbazing. We knippen heel wat foto’s, maar komen bij het terug kijken alweer tot de conclusie dat de foto’s nooit dezelfde emotie kunnen oproepen als de realiteit. Alleen als je ze heel groot maakt, komt het een beetje in de buurt.

Ja, als je er geweest bent, voeg je aan de foto’s zelf je eigen beleving toe. Maar een buitenstaander heeft die nu eenmaal niet. Jammer! Elke keer hoop je weer dat de foto’s van deze keer wel het goede gevoel kunnen overbrengen. Maar steeds blijkt dat weer ijdele hoop.

Vervolgens gaan we weer op weg en stoppen we even bij “ De Obelisk”. Tja, het zal. Wij zijn wat minder gecharmeerd van de tot rots geworden fantasieën van anderen.

Dat geldt in wezen ook voor de volgende stop, waar we “Het Kasteel” voorgetoverd krijgen. Maar eerlijkheidshalve: Dit is wel een mooi kasteel. 

Bij de volgende stop gaan we een ruim uur wandelen. De tocht gaat naar het dak van de wereld. Een pad dat eindigt op een bergtop. 

Wat moet ik daar nu van zeggen? Hoe bedenk je superlatieven van superlatieven? Wij blijven maar foto’s schieten. En we realiseren ons dat het straks nog moeilijk gaat worden om een selectie te maken. De foto’s moeten maar voor zichzelf spreken.

Bij één uitzichtpunt laat ik mijn fantasie gaan. Ik zie een majesteuze oprijlaan. En die moet natuurlijk ook ergens naar toe leiden. Vooruit, naar het Onderkomen van de Maagd van de Quebrada. Ik pas me al aardig aan aan de lokale gewoonten.

Ook hier komen we in het landschap weer de eerbetonen tegen aan Pachamama, Moeder Aarde. De bewoners realiseren zich maar al te goed dat zij  - samen met de regen en de zon  -  afhankelijk van haar zijn als het gaat om vruchtbaarheid en welvaart. En ze houden haar maar liever te vriend. Dat doen ze in dit specifieke geval door stenen te stapelen. 

Iedereen legt één kei op de hoop, en zegt daarbij Cuschilla Cuschilla Pachamama. Hetgeen in het Qechoa zoiets betekent als Vreugde, Vreugde voor Moeder Aarde. En dan mag je een wens doen. Wij leggen ook een steen. Ik vind het wel een mooi en symbolisch gebaar. Maar een wens? Dat voelt toch een beetje als het verlanglijstje van Sint Nicolaas …..

Houden we na dit hoogtepunt op en keren we terug? Nee, we gaan eerst nog naar het Uitzichtpunt van de Drie Kruizen. Ook weer een prachtig uitzicht. Maar ik wil natuurlijk ook weten waar ik nou die drie kruizen in moet zien. En ik verwacht een symbolische, landschappelijke verklaring. Maar nee, het is veel simpeler: Om het hoekje van een rots staan drie houten kruizen van anderhalve meter hoog. Niks bijzonders. Door de eeuwen heen in stand gehouden door de streng religieuze lokale bevolking. Volgens de overlevering moeten ze er al eeuwen staan ……..

En alsof het nog niet genoeg is en werkelijk niet op kan, gaan we ook nog eens naar het “Anfitheatro”. Het is een enorm ruime rotsspleet waarbinnen inderdaad een geweldige akoestiek blijkt te zijn. Elke laatste zondag van juli wordt daarin een groot muzikaal festijn georganiseerd waarbij zelfs hele symfonieorkesten uit Paraquay en Brazilië optreden. Maar ja, het is nu al augustus ……..

En om het niet meer af te leren, wordt als toetje ook nog La Garganta del Diabolo bezocht. De Keel van de Duivel. Eerlijk gezegd is mij ontgaan waar de naam op slaat. Op een gegeven moment raakt mijn concentratie op.

En daarmee komt deze bezichtigingsdag tot een eind. Het is wel weer mooi geweest!