Mendoza

Als we om ons heen melden dat we San Juan gaan verlaten in zuidelijke richting, weet iedereen ons te melden dat we in Mendoza een vriendelijke, interessante en zelfs intrigerende stad zullen treffen. Wij zijn benieuwd, en zeker als we ook nog te horen krijgen dat deze stad  -  evenals San Juan  -  50 jaar geleden verwoest is door een aardbeving. Dat zou zomaar dezelfde beving kunnen zijn. Het tijdstip komt overeen, en 150 km is voor een beetje aardbeving natuurlijk een gemakkelijk te overbruggen afstand.

Maar wat ik nou interessant vind, is de vraag waarom San Juan eh ……. San Juan is, en Mendoza gekenschetst wordt als vriendelijk en interessant. Terwijl dezelfde aardbeving er huisgehouden heeft. Dat gaan we de komende dagen in ieder geval eens rustig uitzoeken.

Tijdens de rit van twee uur komen we niets noemenswaardigs tegen. Vlak landschap dat niet uitnodigt tot poëtische beschouwingen of het maken van foto’s. En op de terminal van Mendoza loopt alles ook van een leien dakje. Geen speciale beelden of zo. 

We willen een taxi nemen en vergeten in eerste instantie even rond te vragen  -  wat we standaard wél doen  -  wat een rit naar het centrum zo’n beetje kost. En in tweede instantie laten we dat maar zitten want de laatste tijd hebben alle taxi’s een meter. En dan is er geen ruimte voor afgezet te worden.

Maar juist die ene keer dat we het niet checken, blijkt de chauffeur geen meter te hebben. Dus moeten we nu onderhandelen zonder dat we weten wat de echte prijs is. Lastig.

Nou, hij doet het voor 50 pesos. Wij kijken elkaar aan. Hij lijkt ons op het eerste gezicht maar twijfelachtig betrouwbaar. Maar hij heeft anderzijds wel een rozenkrans aan zijn achteruitkijkspiegeltje hangen. En een snelle berekening leert dat zijn bod neer komt op 3 euro. Dus okay, niet zeuren, rijden maar.

Als we bij het juiste adres aankomen, betaal ik met een briefje van 100 pesos. Tja, daar heeft hij het niet van terug. Of ik het niet gepast heb? Nee, dat heb ík weer niet. We staan even wat besluiteloos naar elkaar te kijken. Goede raad is duur. Maar wellicht kan Tante Eugenia een oplossing bieden. Dorine belt aan. De deur gaat open en ze wordt door Tante Eugenia allerhartelijkst beknuffeld. Vervolgens krijg ik ook mijn deel. 

Dorine legt daarna het probleem uit. Nee, Eugenia kan ook geen briefje van 100 klein maken. Maar ze weet wel een oplossing. Ze meldt de man: “Als jij nou eerst nog een paar ritjes doet, dan heb je vast wel een biljet van 50 opgestreken. En als je dan weer hier in de buurt moet zijn, kom je nog even langs. Nou, dat vindt  -  tot mijn stomme verbazing  -  de taxista een heel goed en redelijk idee. En hij vertrekt.

Tante Eugenia voldoet niet helemaal aan het plaatje dat ik me had voorgesteld. Ze is wel heel aardig en ook wel een beetje excentriek. Maar ze is veel jonger dan haar collega’s Constance en Mathilde. We schatten haar half in de veertig. We krijgen meteen een kordate en concrete uitleg over alle bijzonderheden van het huis. Het fruit zou haar man meebrengen, maar die is er nog niet. En alleen sprudelwater drinken vindt ze ook niks. Dus vertrekt ze maar. Als we haar nodig hebben, is er de email.

Wij blijken dus het hele huis voor onszelf alleen te hebben. Julian is naar zijn familie in Patagonië en Tante Eugenia heeft haar eigen huis. Dat is riant! Twee verdiepingen, een grote badkamer, een omsloten stadstuin en een goed ingerichte keuken. Dat gaan we wel uithouden.

Dus gaan we eerst boodschappen doen in de dichtstbijzijnde super. Want dat wordt een paar dagen leven alsof we thuis zijn. ‘s Avonds zelf koken met veel groente. ’s Morgens ontbijten zoals we dat thuis gewend zijn: Met Flakes en een vers geperst sapje van grapefruit, sinaasappel en mandarijn. En om 11.00 uur koffie verkeerd mét. 

En zo gaat het ook zijn. Net alsof we de reis onderbreken en even thuis zijn. In een ander huis weliswaar, maar toch …… De lust om de stad in te gaan is ineens een stuk minder. Net zoals mijn motivatie om op de reislogger te schrijven. Ja, want thuis beleef je toch niks? Daar zit je alleen maar te kneuteren. En om anderen daar nou mee lastig te vallen ……. Het moet allemaal wel een beetje serieus blijven, natuurlijk!

Dorine gaat maar alvast eens op internet kijken wat onze volgende stop gaat zijn. Dat wordt weer de grens over, naar de strandplaats Valparaiso in Chili. Daar ontdekt ze tussen de mogelijke Airbnb-aanbiedingen binnen ons budget een heel huis, waarbij op de foto’s een groot schaakbord op tafel staat. En een piano in de woonkamer! Mijn beide grote hobby’s in één huis! Dit kan geen toeval zijn! Die gaat het worden! 

Maar voordat ze boekt, gaat ze eerst even de busreis vast leggen. Want anders loop je het risico dat je wel een huis hebt gehuurd, maar er niet kan komen. Dat blijkt mee te vallen. Ze boekt een geschikte bustocht, en keert vervolgens terug naar de Airbnb-site, om er daar achter te komen dat het huis ondertussen net precies voor een maand is verhuurd. Tja, voorzichtig zijn kan óók risico’s met zich mee brengen! 

We besluiten in de middag om toch maar niet “thuis” te blijven hangen, en de Plaza de la Independencia met een bezoek te vereren. Dat blijkt het tot nu toe grootste centrale plein van onze reis te zijn. Records zijn er om gebroken te worden. Het is erg omvangrijk, maar zeker niet ongezellig.

Wat trouwens de hele stad al meteen heel vriendelijk maakt  -  nu even goed opletten, heren stadsarchitecten  -  is dat elke straat, maar dan ook echt elke straat, zonder één uitzondering  -  voorzien is van dezelfde bomen.

Het zijn of platanen, of een andere boomsoort die daarop lijkt. Maar in ieder geval speelt het zonlicht overal doorheen. Weldadig groen. Dat geeft een plezierige, vriendelijke sfeer.

Ook zijn bij de aardbeving niet alle mooie gebouwen plat gegaan.

Op de plattegrond zien we dat op elk van de hoekpunten van de Plaza de la Independiencia  -  maar dan twee blokken verder  -  weer vier nieuwe parken zijn aangelegd. Dat lijkt ons een leuk wandeldoel voor morgen. We slenteren nu nog wat door de winkelpromenade en keren dan weer huiswaarts. We bereiden een heerlijke maaltijd en leven nog lang en gelukkig.

De volgende dag is het tijd voor ons bezoek aan de vier kleinere Plaza’s. Met een globaal idee van de stadsplattegrond nog in ons hoofd, wandelen we in de richting van het dichtstbijzijnde park. Dat is   -  als we het goed hebben onthouden  -  de Plaza Italia. Maar als we er bijna moeten zijn, vragen we toch maar even naar de juiste richting. Want exact weten we het natuurlijk niet.

De eerste man aan wie we vragen waar het dichtstbijzijnde park is, kijkt ons wat glazig aan en kraamt vervolgens allerlei nietszeggende informatie uit. En dit is nog wel een agent. Met een officiële pet. Met de klep nog wel aan de voorkant! Nou, dan mag je toch aannemen dat eh …….. Maar nee, dus.

De volgende die we aanschieten, is een intelligent kijkende dame. Type studente op leeftijd. Maar ook zij gaat wat glazig kijken. Aan het Spaans van Dorine kan niet worden getwijfeld, dus daar ligt het zeker niet aan. Na veel gefrons komt zij tot de mededeling dat als we nog zes blokken doorlopen, daar de Plaza Chile te vinden is. Ja, dat is leuk, maar dan hebben we ondertussen de Plaza Italia wel overgeslagen.

 Maar als ook een derde figuur  -  ditmaal weer een man  -  ons niet verder kan helpen, geven we het op en besluiten we om dan toch maar richting Plaza Chile te gaan lopen. Om na één blok tegen de Plaza Italia aan te botsen! Hoe kan het toch zijn dat mensen hun eigen stad zo slecht kennen? Wij vinden dat onbestaanbaar en vervolgen hoofdschuddend onze wandeling.

Maar goed, Plaza Italia dus. De pleinen zijn alle vier naar een land genoemd. Behalve Italia is er dus ook nog een Plaza Chile en een Plaza España. Allemaal aangekleed met symbolen van het betreffende land. Alleen de vierde is Plaza San Martin. San Martin? Dat is toch geen land? Of zouden ze het plein aan het land Martinique hebben opgedragen? Maar nee, dat blijkt niet het geval.

 Ik moet er toch het mijne van weten, en vraag zo eens om mij heen waarom er naast de drie landenpleinen een Plaza San Martin is. Nou, domme vraag! Dat is toch duidelijk? San Martin heeft ons bevrijd van de Spaanse overheersing. Dat standbeeld staat daar niet voor niets! Goh, dat ik daar nou niet zelf op ben gekomen. Maar als ik beweer dat San Martin geen land is, dan beginnen ze weer glazig te kijken. Dat schiet dus ook niet op. Hans Anders zou hier wel goud kunnen verdienen …..

Dorine en ik vragen ons af hoe wij dit varkentje zouden wassen als wij de leiding hebben in deze stad. Het idee van “landenpleinen” spreekt ons wel aan. Dat verlevendigt het straatbeeld. Natuurlijk moeten er dan ook restaurantjes en cafeetjes zijn met de gastronomie en de alcoholomie van het betreffende land. Maar het standbeeld van San Martin gaat wat ons betreft, onverbiddelijk naar de Plaza de la Independencia verhuizen. Dat lijkt óns nou volkomen logisch.

En het op deze manier vrij vallende plein wordt natuurlijk Plaza Holanda. Met in het park een standbeeld van Santa Maxima, toevallig wel de Koningin van Nederland. Die met klompen aan haar voeten in een tulpenveld staat. Met naast haar een windmolen. 

Mensen die liever een gewone molen hebben, moeten niet zeuren. Het gaat uiteindelijk om die dynamische spanning tussen het oude idee van een molen, en de moderne vormgeving daarvan. Vraag het elke willekeurige architect …….

Verder op het plein veel oranje wimpels die al heen en al weer zwaaien. Witte Klaas staat te lachen en roept ons iets toe. En we willen een souvenirshop waar twee Delftsblauwe kussende mensjes in Volendamse klederdracht als peper- en zoutstelletje gekocht kunnen worden. Dat kunnen natuurlijk zowel mannetje/vrouwtje als mannetje/mannetje of vrouwtje/vrouwtje zijn. Want we willen de wereld natuurlijk ook bewijzen dat we maar niet de schijn zouden kunnen willen wekken van dat we de gelijke rechten van alle bevolkingsgroepen geweld aan zouden kunnen willen doen. 

Verder wordt een aanzienlijk gedeelte van het plein in beslag genomen door langzame opritten zodat ook de gehandicapte Argentijnen in een rolstoel de Plaza Holanda kunnen bezoeken. Met daarbij ook minstens twee gereserveerde parkeerplaatsen voor de slecht-ter-benige auto-rijdende Argentijnen.

Wat zegt u? Gehandicapte Argentijnen hebben doorgaans geen auto? En ook geen rolstoel? Dus de kosten-baten analyse eh ….. ? Zeg, nou moet je wel ophouden. Maak me niet kwaad! Wat wil je dan? Dat we op het plein twee bedelplekken reserveren?

Het gaat er om  -  voor het geval dát er ooit een Argentijn is, die wél een rolstoel heeft en toevalligerwijze ook nog de Plaza Holanda wil bezoeken  -  dat die dan ook van zijn recht gebruik zou moeten mogen kunnen maken. En al zou er door al dit geïnvesteerde geld er ooit maar één Argentijn zijn die daarvan profiteert, dan nog vind ik dat goed geïnvesteerd geld. En dat die twee parkeerplaatsen ook altijd leeg staan, nemen we dan maar op de koop toe. Weer echt Hollands hoor, om daar over te vallen. Stelletje dominees!

En we willen een dijk in het park. Met daarachter een kanaal. Voor de Gay Pride. Met een langzame oprit in de richting van de loopplank. Want als er een gehandicapte Argentijn is met een rolstoel die toevallig ook nog eens homo is  -  in theorie kan dat namelijk  -  dan vind ik dat die ook het recht zou moeten mogen kunnen hebben om bij zo’n boot terecht te komen. En als er door al dit geïnvesteerde geld er ooit maar één Argentijn ….. maar nou val ik in herhaling. Dat lees je dan zelf maar terug.

Ook komt er op de Plaza Holanda een Casa Heineken aan de zijkant van het plein. Feestje! En verder daarnaast een groot terras waar voortdurend Olé, olé olé olé gespeeld wordt. Want dat is ons volkslied toch? En bovendien daarbij een coffeeshop. Hoeven de toeristen niet meer helemaal naar Amsterdam. Want daar hebben ze er toch al veel te veel. Dus die zijn daar niet meer zo welkom. 

Ach mensen, het leven kan zo mooi zijn als we het allemaal zelf kunnen invullen. Maar dat kan nou eenmaal niet. Dus blijft het standbeeld van San Martin gewoon op Plaza San Martin. De naam zegt het al. Logisch toch?

Een ander opmerkelijk fenomeen dat ons opvalt als we van het ene plein naar het andere lopen, is dat de stoep voor je huis hier kennelijk bij het onroerend goed hoort. Met andere woorden, iedereen moet hier zijn eigen stoepje aanleggen, onderhouden en schoon vegen. 

Daarbij is onze eenheidsstoeptegel hier onbekend. We zien dus op het trottoir een palet aan verschillende soorten kleine stoeptegeltjes van verschillende kleuren, die ook weer in verschillende mozaiekvormen zijn gelegd. Tot overmaat van ramp liggen er bijna overal wel wat klinkertjes los. Of zijn verdwenen. Of zijn bijgewerkt met de tegeltjes van de buurman! En niemand die toezicht houdt op het totaal. Punt voor Nederland!

De Plaza Italia is herkenbaar door de wat Michelangelo-achtige beelden. Bovendien is er een soort samenstel van beelden dat doet denken aan de Trevi-fontein. Maar dan voordat de Hollanders daar huisgehouden hebben en voor acht miljoen aan schade hebben veroorzaakt. Kijk, dát is nou zonde van het geld. Daar is niet één Italiaan gelukkiger van geworden. Nou, en dat ligt bij die gehandicapte Argentijnen nou net precies even anders! Maar goed, ik dreig weer af te dwalen.

De Plaza Chile is maar matig toebedeeld met Chileense attributen. Eigenlijk zijn alleen de kleuren van de nationale vlag in de bankjes en op het plein verwerkt. Nee, daar kunnen ze nog wel wat creatieve Chilenen bij gebruiken.

De Plaza San Martin heb ik al uitgebreid aan de orde gehad. Dat ga ik niet nog eens bespreken omdat dat hier nou net zo mooi uitkomt. Dan zou ik in herhaling vallen, en daar houd ik nu eenmaal niet van. Dat zal ik in mijn leven nog vaak genoeg moeten doen als Alzheimer uiteindelijk heeft toegeslagen. Maar dan gaat het vanzelf, dus dat hoef ik nou nog niet te gaan oefenen.

Maar de winnaar is natuurlijk de Plaza España. Die had bij Dorine sowieso al een streepje voor. Je bent nu eenmaal Spanjofiel of je bent het niet. Maar eerlijkheidshalve, ik vind het ook het meest sfeervolle plein. Al die tegeltjes die bij ons weer ogenblikkelijk die goeie ouwe tijden in Sevilla oproepen …… We hebben dan ook op meerdere momenten daar onze moede hoofden te rusten gelegd in een zalige sfeer van onbekommerd niks doen. Daar worden we overigens steeds beter in.

Genoeg gemijmer. We zijn hier natuurlijk ook voor de actie! Het bezoek aan een paar reisbureautjes leert ons dat de attracties 1 tot en met 7 in Mendoza bestaan uit het bezoeken van bodega's. Daarmee bedoelen ze hier een verkooppunt van een wijnlanderij.

Onder leiding van een gids krijg je dan uitgelegd hoe hier de druiven worden geplukt, in houten vaten worden platgetrapt, om vervolgens een aantal maanden te gisten. Alvorens het vocht in fraai geëtiketteerde flessen verdwijnt. Met een kurk er op. Mendoza is nu eenmaal de grootste wijnstad van Argentinië.

En die gids is ook niets te beroerd om je gratis en uitgebreid te laten proeven. Dat lijkt natuurlijk sympathiek. Maar je betaalt voor deze excursie een behoorlijk bedrag. Dus dat wordt vast impliciet wel verrekend. Voor niks gaat de zon op. Ook in Argentinië. 

Nou hebben we in ons leven al aardig wat van dit soort wijnproeverijen met uitleg meegemaakt. Inclusief het wat lodderige gevoel dat je daar na afloop bij oploopt. Zoals de jeugd van tegenwoordig zich  moet voelen op zaterdagnacht om 06.00 uur. Maar zó jong zijn we nou ook niet meer. En we hebben ook niet meer de behoefte om ons zo jong te voelen. Dus besluiten we om ons in plaats daarvan te richten op Attractie nummer 8.

En dat blijkt de Cabalgata te zijn. Een tocht van 2,5 uur met paarden de bergen in onder leiding van een heuse Gaucho. Inclusief een barbecue en de belofte dat een van de Gaucho’s zijn gitaar tevoorschijn zal toveren. Onze ervaringen met Gringo en Principito zijn op het tweede gezicht goed bevallen. En ook Dorine d’r billen vertonen geen plekken meer die aan Duitse Biefstuk doen denken. Dus Yes!

We worden met een busje opgehaald op ons thuisadres. En we  blijken met zijn achten deze excursie aan te vangen. Behalve wij zijn er twee meiden uit Australië, een stel uit Engeland en twee meiden uit Ierland. De jongste van het gezelschap is 21. De oudste 29. En dan zijn wij er natuurlijk nog. 71 en 64. Maar de jeugd is wel zo aardig om zich daar niets van aan te trekken. Ze praten even gemakkelijk met ons als met elkaar. Het busje brengt ons vervolgens de bergen in.

Voordat we vertrekken op de paarden, krijgen we rij-instructies. Hoe je het paard duidelijk maakt dat je rechts- of linksaf wil. Hoe je  gas geeft en hoe je remt. De principes zijn ons volstrekt helder. Het is genotypisch precies hetzelfde als kinderen opvoeden. Althans, zoals dat vroeger ging. Liefde voor het beest, en verder vooral duidelijk en consequent zijn. Als je de paarden laat doen wat ze zelf willen, dan wordt het een zootje. Ja, dat wisten we al. In ons leven voorbeelden genoeg gezien. Niet met paarden, trouwens.

Een voor een krijgen we ons paard toebedeeld. Eén paard steekt er qua formaat duidelijk bovenuit. “Jij krijgt het monster”, grijnst de Gaucho mij vriendelijk toe. Kennelijk straal ik iets uit dat de rest van de groep niet uitstraalt. Maar goed, het is mijn tijd nog niet. En iemand moet die kolos toch berijden.

Wat mij aanspreekt, is dat ons duidelijk gemaakt wordt dat je de paarden onderweg niet mag laten eten. Dat is omdat de paarden op het begin van de tocht je even gaan uitproberen. Even kijken waar de grenzen liggen. Als ze gaan eten, en je laat ze, dan ben je in hun ogen geen ritmeester meer. Dan trekken ze zich verder niets meer van je aan. Ach, wat klinkt me dat als muziek in de oren! 

Mijn paard heeft inderdaad ook het lef om een poging te wagen. Nou, dat blijft bij één poging. Dat is mij wel toevertrouwd! Monster of geen monster.

De tocht is prachtig. We rijden door een soort duinlandschap.

En we genieten met volle teugen. Om me heen zie ik een paard toch eten. Terwijl de berijder een heel gesprek aangaat met het paard en hem uitlegt dat dit niet de bedoeling is. Heerlijk! Zo herkenbaar.

Op de terugweg valt de schemering in en zien wij de eerste sterren verschijnen. Hoe romantisch! De sterrenhemel boven me, en de vrouw van mijn dromen dan weer voor me in mijn blikveld en dan weer achter me. Terwijl ik op een paard zit. Hoe heerlijk kan het leven zijn?

Als wij terug komen, blijken de collega-Gaucho’s de barbecue al goed te hebben opgestookt. Het maal dat we krijgen, is simpel maar overheerlijk: Een lap mals vlees, een gekruide worst, een schaal met stukjes tomaat en een paar schijven geroosterde aardappel. En nog meer vlees als reserve, want die Argentijnen willen natuurlijk wel hun imago hoog houden van vleesverstrekkend land. Daaraan mag nooit tekort zijn. En ook de rode wijn was meer dan genoeg aanwezig.

Uiteindelijk pakt een Gaucho zijn gitaar en krijgen we een aantal songs te horen. Engelstalig. Tja, dat vond ik nou niet helemaal de sfeer. Om ver weg in het binnenland van Argentinië de kwaliteiten van Hotel California toegezongen te krijgen ……. Maar de rest van het gezelschap vond het allemaal prima, dus de sfeer werd er niet minder om.

Nadat we weer thuis zijn afgezet, wacht ons een onverwachtse verrassing. Julian is weer terug van zijn verjaardagstrip naar Patagonië. Het type van een verlegen studentje. Niet echt iemand om nou eens een uitgebreide boom mee te gaan opzetten. Dus dat wordt weer het huis delen. Nou ja, morgen wacht de grens. En over de grens Valparaiso. Met ook een heel huis. En wellicht alleen. Duimen!