Mar del Plata met Groen Haar

Vandaag verblijven we in Mar del Plata. De Zee van Zilver. Waar dat op slaat is mij onbekend. Maar ook weinig relevant. Want ik ga het er niet over hebben. 

Eigenlijk ben ik over Mar del Plata sowieso gauw uitgepraat. Een Argentijnse vrouw in onze omgeving beschrijft de stad als oninteressant en vulgair. Haar woorden. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat wij zeker twee straten en een park hebben ontdekt waar dat niet voor geldt. En voor de rest valt er niet veel over te zeggen dat persé moet worden meegedeeld.

Okay, het is een grote badplaats. Iemand in mijn directe omgeving  -  doorgaans toch een voorbeeld van tolerantie  -  heeft het in dit verband over “Schilderswijk aan zee”. Ik bedoel maar. Hoewel het wél zo is, dat ook hier spontaan mensen gaan dansen als ze muziek horen. Net zoals in Buenos Aires.

Maar ja, dat zegt nog niet veel over de kwaliteit van een stad. 

Persoonlijk had ik verwacht dat deze plaats iets mondains zou hebben. Zeg maar zoiets als Marbella. Of Torremolinos. Zandfort am See wellicht. Scheveningen desnoods. Wellicht iets met van die duur doende patsers. Of gefotoshopte vrouwen. Maar nee. Allemaal teveel eer. Duur en Patsers heb ik hier niet waargenomen. En ook geen fotoshop gezien. 

Ik heb zelf ook geen foto’s gemaakt van de stad. Ga ik onze lezers niet aandoen. Dat ze dan niets duurs zien, en geen patsers en zo. Ik wil het er feitelijk verder niet eens over hebben. Temeer omdat er belangrijkere dingen te bespreken zijn.

Hebben we hier dan verder met gesloten ogen rondgelopen? Eh nee, dat nou ook weer niet. In elke stad zijn mensen. En mensen vertonen gedrag. En gedrag kan zomaar interessant zijn. Zeker voor psychologen. Dus vermaken we ons hier toch wel aardig.

Zo horen we op straat plotseling een hoop geschreeuw en gegil. Er wordt door de politie iemand aangehouden op straat. Gefouilleerd. Zijn spullen doorzocht. Tegen de grond gewerkt. En afgevoerd in een politieauto. Wat hij gedaan heeft, weet ik niet. Iets met kleine criminaliteit? Drugs? Dat vertelt het verhaal niet. Kritiek geuit op het regime? Je weet het hier maar nooit. 

De opgepakte man schreeuwt en gilt in ieder geval alles bij elkaar. Nou kan ik dat wel invoelen. Als ik hier gearresteerd zou worden, zou ik mij ook bepaald zeer onveilig voelen. Weliswaar is er nu geen Videla meer aan de macht, maar dat wil niet zeggen dat ik er veel fiducie in zou hebben dat ik hier door de politie goed behandeld zou worden.

De dienders hier zijn natuurlijk niet te vergelijken met de schoothondjes in Nederland die zich politie mogen noemen. Want laten we eerlijk zijn, daar is toch maar erg weinig ontzag voor. Ik heb ooit eens twee agenten die mij in mijn auto staande hielden terwijl ik net van de supermarkt afkwam, een glaasje melk aangeboden. Subtiel grapje. Ze konden het nog waarderen ook. Zou ik hier in Argentinië toch niet in mijn hoofd halen.

Als je in Nederland wordt aangesproken door een agent, wat is dan je eerste gedachte? Nou, ik denk dan zoiets als “Wil hij mij de weg vragen?” Of denkt hij dat ik geholpen moet worden met oversteken? Want laten we wel zijn, oversteken kan voor een wandelaar in Nederland knap gevaarlijk zijn. Met name als het voetgangersstoplicht op rood staat. En dan is het toch logisch dat “je beste vriend” je daar even bij helpt?

Of heeft hij hulp nodig bij het boeven vangen? Kijk, een verkeersboete uitschrijven, dat lukt soms nog wel. In ieder geval bij het overschrijden van de maximum snelheid met 4 kilometer per uur. Maar een beetje boef lacht zich toch drie slagen in de rondte met onze politie? Als een agent naar een boef wijst, kan hij al aangeklaagd worden ……

Andere zaken die we hier in Mar del Plata noteren: De gaten in de broeken worden steeds groter. Met de normale scheuren val je niet genoeg meer op. Daar gaat de mode ongetwijfeld op inspelen.

Verder kijken we even binnen bij een bureau dat klachten over belastingaanslagen afhandelt. En de conclusie moet zijn dat hier goud te verdienen valt voor IT-ers. Het inzetten van computers is hier op vele fronten nog een braakliggend terrein. 

Uiteindelijk gaan we lunchen in een erg gezellige ruimte die ons spontaan doet denken aan het beroemde restaurant in Nice bij de antiekmarkt op maandag. Pain Quotidien. Geen wonder ook. Het blijkt van dezelfde keten. Zelfs hun interieurs blijken wereldwijd op elkaar afgestemd.

Wat ons wel goed doet, is dat ze hier ook goede raad verkopen die hout snijdt.

Maar goed, zoals ik al zei, daar wil ik het verder allemaal niet over hebben. Er zijn belangrijkere zaken te bespreken. Als ik dat neerschrijf, denkt iedereen natuurlijk meteen aan het moddergevecht Trump-Clinton.

Natuurlijk erger ik me rot over het feit dat die modder twee miljard euro kost aan reclamespotjes. Met alleen maar als resultaat dat bijna iedereen in Amerika het gevoel heeft te moeten stemmen op een Oplichtster of een Iedereen Beledigende Vrouwenhater. En dat er twee miljard over de balk is gesmeten. Tjongejonge …... Maar de verkiezingen zijn morgen pas. En vandaag is vandaag. First things first.

Er zou trouwens toch een procedure te bedenken moeten zijn die heel veel minder kost en wat betere kandidaten oplevert. De Amerikanen kunnen wat dat betreft een voorbeeld nemen aan de Partij van de Arbeid. Die hebben ook twee kandidaten voor de functie van lijsttrekker. Die elkaar uitermate hoffelijk bejegenen. En het kost maar een schijntje. 

Okay, Jacques Monasch dreigde even wat schoorsteenvegen in het eten te gooien. Plus nóg een paar kanslozen. Maar die zijn door partijvoorzitter Spekman  -  wat een terechte naam heeft die man trouwens  -  vakkundig afgeserveerd. Allemaal wat onhandig met verkiezingen in zicht. Maar ja, de partij had nog tien zetels over in de peilingen ………

Maar goed, daar wil ik het allemaal niet over hebben. Er zijn belangrijkere zaken te bespreken. En wel het volgende. Op het moment dat Dorine en ik vanmorgen in het hotel gaan ontbijten, zit daar tussen alle andere aanwezigen een stelletje aan een tafeltje  -  zij half twintig, hij achter in de dertig  -  waarvan hij groen haar heeft. 

Gewoon hardgroen. Niet een beetje groen. Nee, diep grasgroen. Van ons mag hij. We leven in een democratische samenleving. Waar iedereen er uit mag zien zoals hij wil. Daar hechten wij aan. En daar bestaat bij ons volstrekte eensgezindheid over.

Ik vind het niet mooi. Mag ik dat? Nou, we leven in een democratische samenleving. Waar iedereen lelijk mag vinden wat hij wil. Daar hechten we aan. En ook daar zijn we het al gauw over eens.

Maar omdat wij het niet over de al dan niet vulgariteit van Mar del Plata willen hebben, en we ook niet tegenover elkaar willen zitten als een stel dat al 25 jaar met elkaar getrouwd is en elkaar niets meer te zeggen heeft, filosoferen we er nog even over door. 

Stel dat ik eigenaar van een fabriek ben. En deze man komt solliciteren op de functie van Hoofd Binnendienst. En hij voldoet aan alle vereisten. Veel ervaring, goede opleiding, alles piekfijn in orde. Mag ik hem dan niét nemen? 

Natuurlijk, als hij met zijn groene haar klanten afschrikt, dan kan ik hem weigeren, dunkt me. Aantoonbaar niet goed voor de Business. Maar daarom heb ik hem in het voorbeeld ook laten solliciteren op de functie Hoofd Binnendienst. Want dan krijgen de klanten hem niet te zien.

Ben ik nou aan het discrimineren als ik hem niet neem? Kijk, als hij homo is, of vrouw, of neger, of geboren in Mongolië, of 45plus, dan mag ik zo iemand niet weigeren. Want daar kan hij of zij ook niets aan doen. Dat heet dan discriminatie. En kan ik worden aangeklaagd.  

Terecht, dunkt me. Want we wonen in een democratische samenleving. Waarin iedereen het recht heeft om homo, vrouw, neger, geboren in Mongolië, of 45plusser te zijn zonder gediscrimineerd te worden. Daar hechten wij aan. En daar zijn we het samen dan ook roerend over eens.

Maar nou komt iemand solliciteren  -  nog steeds voor de functie van Hoofd Binnendienst  -  en die is uitdragend Jehova’s getuige. Of ziet er uit als Hans Spekman. Of als Zwarte Piet. Of draagt een lange zwarte baard met een gordel om. Of is een overtuigd lid van de Partij van de Arbeid. Of heeft diep grasgroen haar. Allemaal bijvoorbeeld, natuurlijk, hė. Stel dat! Terwille van een logische redenering.

Daar kiezen ze allemaal zelf voor. Dan kun je niet volhouden dat ze daar niets aan kunnen doen. Heb ik dan de ruimte om ze niet te nemen? Enkel omdat ik geen zin heb om daar elke dag mee te maken te hebben? Daar kan ik dan óók niks aan doen. Toch?

Trouwens, laat je niet in de luren leggen door de gekozen voorbeelden. Hetzelfde geldt als ik hoofd van een artistiek reclamebureau ben, en er komt iemand solliciteren die uitermate geschikt is, maar zich overtuigd dagelijks kleedt in een pak met stropdas. Of Wilders-standpunten uitdraagt.

Heb ik dan de ruimte om die niet te nemen? Omdat we in een democratische samenleving leven? Waarin je toch moet kunnen kiezen wat je wil? Zij kiezen toch ook uit vrije wil wat zij willen zijn? Of hoe ze er uit willen zien? Of gaan we dan plotseling eh ….. mijn democratische rechten met voeten treden? En word ik dan alsnog aangeklaagd voor discriminatie?

Kijk, met zo’n discussie kun je wel weer een paar uur vooruit. En zo vullen wij onze dagen als we op plekken terecht komen die er wat vulgair uitzien. Maar je hoort ons geen kwaad woord zeggen over Mar del Plata!