De Maagd van Urcupiña

Ook vandaag is er weinig tijd. We pakken om half twee (tot acht) de bus van Cafayate naar San Miguel de Tucuman. En er is over gisteren nog zoveel te melden. Het was ook een buitengewoon boeiende dag. Nou ja, ik zie wel hoever ik kom.

Nadat we de paarden met al hun filosofische aspecten achter ons hebben gelaten, is het eerst tijd voor een goede kop koffie. Met iets van patisserie, dat moge duidelijk zijn. Daar hebben we hier een zeer interessante tent voor gevonden waar we dan ook elke dag wel even te vinden zijn.

Hier ligt ook de krant op tafel. En ik kan het niet laten om even te kijken hoe de wereld van de Argentijnen er uit ziet. Dat is wel uit de redactie van de krant af te leiden. Pagina 1 bestaat voornamelijk uit krantenkoppen over nationaal en lokaal nieuws. Het nationale nieuws  -  politiek en economie  -  wordt verder uitgesponnen op bladzijde 2 tot 6. De lokale berichtgeving beslaat de pagina’s 7 tot en met 10. Society nieuws bladzijde 11 tot 14. Voor de contactadvertenties zijn 15 en 16 gereserveerd. Sport  -  tja Olympische spelen  -  17 tot 20.

Nederland is 11e geworden. Elke keer hetzelfde. Mikken op plaats 10, maar steeds weer net niet. En Rusland is vierde. Toch niet gek voor een land dat niet mee mocht doen.

Maar goed, de krant! Op pagina 21 vinden we één bladzijde met internationaal nieuws. Eén hele bladzijde! Toch nieuwsgierig wat er dan voor de Argentijnen zo belangrijk is dat het de krant haalt. Met stip op 1.: In Venezuela is de economische situatie zo dramatisch slecht dat de mensen op de vuilnisbelt voedsel zoeken om te overleven. Ja, dat is deerniswekkend. Een volkomen falend ultralinks regime.

Op twee  -  ook niet onbelangrijk  -  het bericht dat The Donald zijn Campagnechef heeft vervangen. Die hij eerst had, was te netjes. Nu heeft hij iemand benoemd die even hard schreeuwt als hij. Dus dan moeten we de volumeknop maar wat zachter zetten.

En op drie  -  en daarmee op de laatste plaats  -  een artikel met foto over dat China een glazen brug heeft gebouwd. En daar moeten we het dan mee doen. En de Argentijnen ook. Niks over Poetin. Geen woord over Erdogan. IS en Terrorisme zijn hier geen woorden die de krant halen. Israël en Palestina bestaan hier niet. Nou ja, ik zag gisteren een Hostal Sjaloom. Daar zou ik in Europa toch mee uitkijken. Maar hier maakt dat kennelijk allemaal niets uit. De oogkleppen reiken hier niet verder dan de landgrenzen. Eigenlijk ook wel een beetje eng …..

Ook geen woord over Roemer, Rutte, Samsom, Buma en Pechtold. Wie denken wij wel dat we zijn op ’s werelds schouwtoneel? Niets dus. Een klein kikkerlandje in Europa in de delta van een paar grote rivieren. Ergens ingeklemd tussen Zweden en Luxemburg. Toch?

Staat Nederland dan helemaal niet in de belangstelling? Jawel! Overal vind je langs de weg ronde borden met maxima 40. Met daaromheen een feestelijke rode rand. Kijk, dat kan ik nou waarderen van die Argentijnen. Geven ze eerst de mooiste Argentijnse die ze hebben aan ons weg. En als die dan 40 wordt, vieren ze dat toch nog uitbundig. Het is dus kennelijk geen volk van “uit het oog uit het hart”!

In de Patisserie hebben ze ook verse broodbolletjes. Nemen we een paar van mee. De zelfgemaakte lunch van gisteren is zodanig goed bevallen dat we dat vandaag over gaan doen. We kopen dus naast de broodjes op de groentemarkt één avocado, 6 aardbeien, twee grapefruits en twee perssinaasappels. En in de supermarkt twee eitjes (samen 12 cent). Dat wordt een feestmaal!

Maar voordat we “thuis” aankomen, krijgen we eerst nog te zien hoe de keuringsdienst van waren hier niet functioneert. Althans te zien aan de manier waarop hier een geslachte koe bij de plaatselijke slager wordt afgeleverd. 

En dan zijn we er nog niet. We lopen eerst ook nog tegen een feestelijke optocht aan met een vaandelzwaaier,

allerlei dansende jeugd

en een beeldje van een soort heilige.

En zelfs een feestende eend.

Wat nu weer? Heeft Argentinië een aantal gouden plakken gewonnen op de Olympische spelen? Is Messi gekozen tot wereldvoetballer van het jaar? Is de werkeloosheid in Argentinië met een procent gedaald? Nee, niets van dat alles.

Als ik navraag doe bij de omstanders, dan weet ongeveer niemand waar dit over gaat. Uiteindelijk kom ik er achter dat dit een soort feestelijke processie is, ter ere van de Maagd Urcupiña? Ja, ik geef toe, daar was ik niet meteen op gekomen. De Maagd Urcupiña!

En het schijnt een Boliviaanse Maagd te zijn. Het feestje is dan ook georganiseerd door de Boliviaanse bevolkingsgroep. Sympathiek volk, die Bolivianen. Niet weten wat er precies aan de hand is, maar toch een leuk feestje bouwen!

Natuurlijk probeer ik ook te achterhalen wat deze Maagd heeft gedaan om haar zo’n processie te gunnen. Want dat moet toch wel iets fenomenaals zijn geweest. En als ik er van uitga dat de processie een soort weergave is van haar prestaties, dan moet het toch een behoorlijk wereldse Maagd zijn geweest. Heel veel frisse kleuren, en rondhupsende Dansmariekes. 

Tja, daar moet ik mijn fantasie en creativiteit toch even op loslaten. Zou ze ontmaagd zijn? Dat is dan toch wel een feestje waard. Want  -  laten we eerlijk zijn  -  in deze tijd van ontkerkelijking stijg je nou niet bepaald op de maatschappelijke ladder als je kunt zeggen dat je nog Maagd bent. Anderzijds, bijna iedereen is in zijn leven ooit ontmaagd. Ik ook. Maar geen mens die mij ooit een processie heeft aangeboden. Dus nee, dat kan het niet zijn.

Zou ze dan misschien bekeerd zijn van de Christelijke Hemel tot het Moslimverblijf? In een soort Walhalla gedouwd waar ze samen met 69 andere maagden de komst van één ontplofte IS-strijder af mag wachten? Nee, dat lijkt me eerder een straf. Geen processie waard. 

Kortom ik weet het alweer eens niet. En zoals bij al mijn filosofisch getinte onwetendheden ga ik dan eerst te rade bij mijn eega, bekend om haar scherpzinnige inzichten. Die komt eerst met een wat teleurstellend “Dat weet ik ook niet” om de hoek. Maar dan slaat haar effectiviteit toe. “Ik zoek het wel even op op internet”. Shit, dat had ik zelf ook kunnen bedenken. Zet ik me als man toch weer even lelijk te kijk. Maar ja, ik kom ook van Mars.

De Maagd van Urcupiña blijkt dezelfde te zijn als de in Katholieke kringen beter bekend zijnde Heilige Maagd Maria. Je weet wel, die van de Onbevlekte Ontvangenis. Zeg maar “zwanger geworden zonder gesekst te hebben" en daar nog mee weg komen ook. En die is ook opgetreden in de plaats Urcupiña in Bolivia. Vandaar de naam. Verschenen aan een herderinnetje, waarvan de overlevering niet vermeldt of die ook nog maagd was.

Maar Maria verscheen dus aan haar met de mededeling dat ons herderinnetje drie stenen mee naar huis moest nemen omdat die thuis zouden veranderen in zilver. Daar aangekomen verscheen onze Heilige Maagd nogmaals, en zowaar, de stenen waren veranderd in zilverklompen.

Wat ons herderinnetje met dit zilverwerk heeft gedaan, vermeldt de historie verder niet. Heeft ze het verkocht en het geld op de bank gezet tegen 0,6 % rente? Heeft ze haar kudde  -  herderinnetjes hebben nu eenmaal een kudde. Want ze moeten toch iets te beherderen hebben  -  uitgebreid, en dus wat extra schapen aangeschaft? Heeft ze het gedoneerd aan de staat Bolivia? Heeft ze alvast een uitzet gekocht voor de tijd nadat ze ontmaagd is? Helaas, we zullen het nooit weten. Wikipedia vermeldt dit niet. En ik ga het mijn lieftallige echtgenote maar niet meer vragen. Een keer per dag van Mars komen is wel weer genoeg.

Maar wat wel opvallend is, de regering van Bolivia heeft de Maagd van Urcupiña benoemd tot patroonheilige van de integratie van Bolivia. Kijk, dat valt me nou weer tegen van die Bolivianen. Ik mag ze graag omdat ze van een feestje houden. Maar om nou iemand die drie zilverklompen oplevert, meteen tot nationale patroonheilige te benoemen, dat vind ik toch wel getuigen van een erg materialistische instelling. Op die manier kan iedereen die drie zilverklompen doneert, zijn eigen processie verdienen. Nee, daar houd ik niet van. 

Stel je voor dat deze gewoonte ook in de Verenigde Staten opgeld doet. En dat Donald Trump drie zilverklompen aan de staat doneert. En dat er in de VS daarom overal processies georganiseerd moeten worden waarbij de beeltenis van The Donald rondgedragen wordt, voorafgegaan door een soort Uncle Sam die de Stars en Stripes rondzwaait. Compleet met rondhupsende Dansmariekes. En dan Bill Cosby ook nog mee laten lopen zeker? Nee, daar moesten we maar niet aan beginnen.

Nou is mijn tijd alweer om. En ik ben pas bij de lunch. Ik zei al, het was een volle dag waarbij veel is gebeurd. Morgen kom ik hopelijk toe aan de belevenissen van de middag!