Belo Horizonte en het Grote, Niet te Vermijden Interview.

Na Ouro Preto is er weer even een grote stad aan de beurt: Belo Horizonte. Het heeft zo’n twee miljoen inwoners en een levendig centrum. We slapen hier twee nachten.

Waarom we voor Belo Horizonte hebben gekozen als pleisterplaats? Die vraag is eenvoudig te beantwoorden: Vanaf hier vertrekt het vliegtuig naar de stad waar we echt heen willen: Salvador de Bahia.

Waarom dan twee nachten? In de eerste plaats om toch ook even een beeld van deze stad op te doen. Het is uiteindelijk de vierde plaats van Brazilië. 

En ten tweede om even bij te tanken. Dorine had namelijk op internet een superaanbieding ontdekt van het congreshotel Dayrell in hartje centrum. Die staat in de top van de zomermaanden natuurlijk leeg wat congressen betreft, en was daarom gaan stunten met de prijs. Van 300 voor 40 euro. En dan nog inclusief ontbijt ook.

Het hotel is groot. Heel groot. Het telt 19 verdiepingen. Met een buitenzwembad op de bovenste etage. Inderdaad zijn er ruime congreshallen die leeg staan. Een geüniformeerde portier aan de ingang. Grote eetzalen. Alleen weinig publiek.

Ook onze kamer is groot. Heel groot. Ongeveer 10 bij 4 meter. Met alle faciliteiten die je van een luxe hotel verwacht. Nee, je hoort ons niet klagen.

Belo Horizonte is een aardige en dynamische stad.

  Belo Horizonte by night.

Maar het heeft verder niets bijzonders waar toeristen op af kunnen komen. Die vind je dan hier ook nauwelijks. Wij vallen hier echt óp, en worden regelmatig  -  zowel op straat als in het hotel  -  aangesproken met de vraag waar wij vandaan komen. En het antwoord Holland maakt iedereen steeds heel blij. Nederland staat er altijd goed op.

Maar ja, zoals gezegd, er is niet veel te bezoeken of te bezichtigen. Omdat we de eerste dag hier al vroeg zijn aangekomen, bekijken we meteen het centrum. Tja. Aardig en veel winkels. Leuk om te shoppen. Maar verder niet bijzonder.

Als we de stadsplattegrond bekijken, zien we dat Belo Horizonte op de tekentafel is ontworpen. Om te beginnen lopen alle straten horizontaal of verticaal. Dus de hele stad heeft een volkomen vierkante structuur. Maar om een snelle aan- en afvoer naar en van het centrum te creëren heeft men ooit bedacht dat er  -  dwars door de roosterstructuur heen  -  vierbaanswegen in een diagonale ruitvorm moesten komen. Je moet het maar bedenken. 

Of het echt werkt, weet ik niet. Maar ik betwijfel het. Want waar de vierkanten en de diagonalen elkaar kruisen, ontstaan er knooppunten met wegen die van acht kanten bij elkaar komen …….  En dan weet je het wel. In Parijs komen bij de Arc de Triomph wel twaalf wegen bij elkaar. Maar daar waren ze tenminste nog zo verstandig om er een rotonde van te maken .........

Nadat we op onze volle dag eerst tickets hebben geregeld en allebei naar de kapper zijn geweest  -  we willen er over drie weken natuurlijk weer geknipt en geschoren uitzien  -  vallen we even stil. Wat gaan we met de rest van de dag doen?

Ik vind dat ik veel te weinig informatie heb om hier een nieuwe posting aan te wijden. En om in dit hiaat te voorzien, neem ik mijn toevlucht tot een journalistieke truc: Het interview. Dan hoef je het zelf niet te bedenken, maar komt je stof uit de mond van iemand anders. 

En toevallig is er een interessant persoon in de buurt om te interviewen. Dorine. Wat een geluk. Want toen ze in mijn laatste stukje over Ouro Preto las dat we nog maar een dikke drie weken te gaan hadden, viel er een kwartje. Wat zeg ik? Er liep een hele slotmachine in Las Vegas leeg. Volgens mij had ze tot dan toe wat geblokt. Ja, de reis is binnenkort voorbij! Reden genoeg om haar eens te gaan ondervragen.

Dorine, heeft de reis beantwoord aan je verwachtingen? 

Nou, in de eerste plaats had ik eigenlijk niet zoveel verwachtingen toen we vertrokken. Dat was ook juist de charme van zo’n wereldreis. Ik rekende wel op prachtige natuur. En daarin ben ik behoorlijk aan mijn trekken gekomen. 

Verder hoopte ik op veel interessante gesprekken met andere mensen. Waarbij ik dan ook nog lekker Spaans kon praten. Ook dat is helemaal uitgekomen. 

En ik had meer probleemsituaties verwacht, met name op het gebied van de kleine criminaliteit. Iedereen waarschuwde ons daarvoor, maar we hebben geen dief gezien. Misschien ook wel omdat we steeds onze voorzorgsmaatregelen hebben genomen.

Lange wandeltochten in de natuur stonden ook op mijn verlanglijstje. En ook dat is gebeurd.

Het enige dat mij een beetje is tegengevallen, is Rio de Janeiro als stad. Daar had ik van Zef altijd heel wilde verhalen over gehoord, maar ik vond het uiteindelijk een stad zoals er meerdere grote steden zijn. Met uitzondering van Oud en Nieuw, natuurlijk.

Wat heb je gemist uit Nederland?

Eigenlijk niks. Wel de mensen. Familie, vrienden en vriendinnen. Maar geen eten en drinken of dat soort zaken. In tegendeel: Qua eten heb ik in dit continent geweldig genoten. Het uitermate malse vlees in Argentinië, ik zou er bijna carnivoor van worden. De açaibessen in Brazilië : supergezond en heerlijk. Het smaakt naar bramenmoes. De ceviche in Peru: rauwe stukjes vis gemarineerd in limoensap: verrukkelijk. En niet te vergeten de overheerlijke avocado’s in Peru, die hun weerga niet kennen. Ze zijn zeker twee keer zo groot als in Nederland. En ook veel smaakvoller. 

En qua drinken heb ik hier water met limoensap en gember ontdekt. Een heerlijke dorstlesser. En niet te vergeten al die overheerlijke verse vruchtensappen.

Wat is je hier echt opgevallen? 

Het eerst wat me in het hoofd schiet, is mijn stomme verbazing over de onbeschaamdheid en nonchalante vanzelfsprekendheid waarmee met name de vrouwen hun voluptueuze vormen ten toon spreiden. Ze zitten wat dat betreft echt helemaal nergens mee. Eigenlijk de mannen ook.

Verder de warmte en de hartelijkheid van de mensen. Waar we in Nederland gemakkelijk nietszeggend aan elkaar voorbij gaan, word je hier door iedereen gegroet, aangesproken en soms zelfs aangeraakt. 

Ook de welgemanierdheid is opvallend en weldadig: Er wordt in de bus meteen opgestaan voor een zwangere vrouw, of iemand die oud of slecht ter been is. Volkomen vanzelfsprekend. Als er meerdere mensen moeten wachten, vormen zich keurige rijen. Bij het oversteken stoppen de auto’s voor de voetgangers. En zo kan ik nog wel even doorgaan. 

In de bus klinkt er een signaal als de bestuurder te hard rijdt. Voordat we vertrekken, komt de chauffeur de bus in en wenst iedereen een goede reis. Bij het uitstappen bedankt iedereen de bestuurder voor de rit. Kunnen we in Nederland nog veel van leren.
En waar we in Nederland de discussie hebben over de legitimatieplicht als je een bus- of treinreis boekt, is dat hier al jaren gemeengoed.

Wat ik jammer vind, is dat er overal zo’n heftige hoeveelheid graffiti op muren en gebouwen wordt gespoten, hetgeen meteen een verloederend effect veroorzaakt. Voor alle duidelijkheid, ik heb het hierbij niet over street-art. 

Wat mij hier ook is opgevallen, is dat het internationale nieuws als volkomen onbelangrijk wordt beschouwd. Het staat op bladzijde 28 van de krant en that’s it. Wat dat betreft was ik blij dat we onze tablets bij ons hadden met de nodige nieuwssites daarop. 

In het algemeen is het belangrijk dat je ingesteld bent op de mogelijkheid dat de systemen kunnen uitvallen. Elektriciteit, wifi, de geldautomaat, noem maar op. Je moet altijd zorgen voor reservemogelijkheden. Wij hebben daar sowieso wel een handje van, en dat kwam hier goed van pas. En dan nog ……..

En verder, wat ik hier een goed systeem vind, is dat je in veel restaurantjes kunt kiezen uit een buffet voor een vast bedrag, of je rekent af voor elk ons die je op je bord hebt geschept, ongeacht wat dat is. Vlees, groente, of wat dan ook, dat maakt niet uit. En dan rekenen ze hier ongeveer een euro per ons. Zelfs de ijswinkels hebben dit systeem ingevoerd. Dus je schept zelf je ijsje, laat het wegen en rekent per gewicht af. Werkt prima.

Kun je de Zuid-Amerikanen allemaal over één kam scheren, of zijn er verschillen?

Wat ze gemeen hebben is hun warmte en hun open hartelijkheid. En als ik voor de rest even in gemeenplaatsen mag vervallen, ik vind de Peruanen wat bescheidener, de Brazilianen uitbundig, de Argentijnen zelfverzekerd, de Uruguayanen wat grijs en weinig uitgesproken, en de Chilenen wat autonoom, wat meer hun eigen gang gaand. Maar dat zijn natuurlijk gemiddelden. Je kunt op deze manier niet iedereen langs de meetlat leggen. 

Hoe was het om vanwege je rugzak je met zo weinig kleren te moeten behelpen? 

Nou, dat ging uitstekend. Ik ben er wel achter gekomen dat je echt geen volle kast met kleren nodig hebt. Je kunt met zoveel minder toe. Het scheelde natuurlijk wel dat we onderweg geen feestjes te vieren kregen …..

Ga je nog eens zo'n reis maken? 

Moeilijk te zeggen. Ik sluit het in ieder geval niet uit. Reizen is terug gaan naar de basics. Eten, drinken, slapen, verplaatsen, communiceren, genieten. Dat leeft wel heel gemakkelijk en plezierig. 

Waar ik wel aan moest wennen  -  zeker gegeven onze reislogger  -  is dat iedereen alles van ons hoorde, terwijl wij in veel gevallen maar mondjesmaat informatie terug kregen. We hebben dus wel een informatieachterstand opgelopen. 

Maar dat hopen we na aankomst in Nederland weer snel in te halen. Daarom zijn we van plan om de eerste zondag na onze aankomst  -  5 februari  -   in Breda open huis te houden. Daarvoor willen we iedereen uitnodigen die ons op de reislogger heeft gevolgd. Save de date! Nadere informatie daarover volgt nog wel.

Mag ik je hartelijk danken voor dit interview? 

Tot je dienst.

Kijk, en zo krijg ik een posting  -  ook als er weinig nieuws is  -  toch weer helemaal vol. En nog interessant ook. Goeie truc. Moet ik onthouden ……..